Περιπλανιέμαι στο κενό
σαν τη νιφάδα του χιονιού που στροβιλίζεται
στ’ αγέρα τις θωπείες
Ένας σύγχρονος άνθρωπος
Ευνούχος εξ αγχιστείας
Αποκομμένος απ’ τη θάλπη ενός πυρίσπορου θεού
Αν είχαν τα σπίτια τα παλιά φωνή
κι αυτός ο τόπος που έλαχε να σε κληρονομήσει
Μια κούφια ώρα, την ώρα της αφύπνισης
Θα εκμυστηρεύονταν
πως εκπορεύεται το φως το ανέσπερο
Θα ψιθύριζαν
πως χρωματίζουν οι ουράνιες μανιέρες
το ανέλπιστο, το θαύμα
Θα αναφλέγονταν
πάνω στον λευκό καμβά της απροσδιοριστίας
Κομμάτια από αστρόσκονη στα βάθη του αιώνα
Μια στάλα αγάπη
πλέρια ευγνωμοσύνη
μα πιότερο εμπιστοσύνη
στου κόσμου την απέθαντη ροή
Περιπλανιέμαι σαν το νερό
Απομακρύνομαι απ’ αυτό που δεν είμαι πια
και πλησιάζω πιο κοντά σ’ αυτό που δεν ξέρω ακόμα
Μεγάλος είναι ο κόσμος και δεν μπορώ να βρω το στίγμα μου.
