Χαμογελάστε παρακαλώ...
Όχι εγώ.
Εγώ είμαι ο φωτογράφος,
αρκεί να χαμογελούν οι άλλοι.
Ο ποιητικός μονόλογος του φωτογράφου
είναι η τολμηρή εξομολόγησή του, που γίνεται απολογία
και προκαλεί την άλλη όψη της αλήθειας μέσα απ’ τις σκιές των λέξεων.
Μια απρόσμενη επίσκεψη τον φέρνει σε σύγκρουση
με όλες τις αντιφάσεις που έμαθε να προσπερνά ή να ανέχεται
και δοκιμάζει τη δομή της σκέψης του για να του θυμίσει
τη μία αληθινή δύναμη, ικανή να τον ελευθερώσει, την ευαισθησία.
Η διαδρομή του ανάμεσα σε σύμβολα, εικόνες
και σημάδια, έξω από ρόλους, φύλο και ταυτότητα,
τον μεταμορφώνει στο αρχέγονο υλικό του.
Το ποίημα αυτό είναι το αιώνιο ταξίδι του σε μια στιγμή,
πέρα από το χρόνο, το ταξίδι μου ή και το δικό σου ταξίδι.
