Το παρόν βιβλίο αποτελεί κριτική και σχολιασμένη έκδοση όλων των σωζόμενων αποσπασμάτων του Ανακρέοντα. Εκπονήθηκε μέσα στα πλαίσια της ερευνητικής μου απασχόλησης στο Κέντρο Ερεύνης της Ελληνικής και Λατινικής Γραμματείας της Ακαδημίας Αθηνών. Σκοπός του βιβλίου είναι να ικανοποιήσει την ανάγκη για μια σύγχρονη έκδοση του Ανακρέοντα, λαμβάνοντας υπ' όψιν και τα νεώτερα παπυρικά ευρήματα που οι παλαιότεροι εκδότες δεν μπορούσαν να γνωρίζουν. Επιπλέον, επιχειρείται ένας εκτενής και κατά το δυνατόν πλήρης σχολιασμός των στίχων του παραπάνω ποιητή. Ο τελευταίος εκδότης πού εξέδωσε όλα τα αποσπάσματα του Ανακρέοντα (μέλη, ελεγεία, ιάμβους, επιγράμματα, κ.λπ.) και εν μέρει σχολίασε ηταν ο Ιταλός Bruno Gentili ("Anacreon", Ρώμη1958). [...]
(Αλεξάνδρα Ροζοκόκη, απόσπασμα από τον πρόλογο)
Λυρικός ποιητής του 6ου αιώνα π.Χ., από την Τέω της Μικράς Ασίας. Είχε συμπεριληφθεί στον Κανόνα των εννέα Ελλήνων λυρικών. Σε νεαρή ηλικία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πατρίδα του μπροστά στον περσικό κίνδυνο και να εγκατασταθεί στα Άβδηρα της Θράκης μαζί με πολλούς συμπατριώτες του. Ζώντας αργότερα στην αυλή διαφόρων ηγεμόνων (του Πολυκράτη στη Σάμο, του Ίππαρχου στην Αθήνα), τραγούδησε με λεπτότητα και αισθαντικότητα τον έρωτα, το κρασί και τη χαρά της ζωής. "Τα πολυπαινεμένα συμποτικά τραγούδια του Ανακρέοντα", σημειώνει ο Paul Kroh, "αποστρέφονται κάθε υπέρβαση του μέτρου και εκτιμούν τη συντροφιά των καλλιεργημένων ανθρώπων παρ' όλα αυτά ήδη η αρχαιότητα είδε στο πρόσωπο του Ανακρέοντα τον "μεθυσμένο ποιητή ", που έφτασε έτσι να πάρει τη φήμη του αστόχαστου γλεντζέ ή και του κλασικού εκπροσώπου του ερωτισμού. Η γνήσια εικόνα του ποιητή αμαυρώθηκε επίσης, ήδη από νωρίς, από κάποιες εν μέρει αδύνατες, εν πάση περιπτώσει μονόπλευρες μιμήσεις, τα λεγόμενα Ανακρεόντεια· αυτή όμως η ψεύτικη εικόνα άσκησε ισχυρή επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία". Ανακρεόντεια, ακριβώς, είναι τα δύο επιγράμματα πού του αποδίδονται στο ενδέκατο βιβλίο της "Παλατινής Ανθολογίας".
