Πολλοί και πολλές φορές κάνουν λόγο σε συζητήσεις ή γράφουν σε μελέτες και επιφυλλίδες για (τη) δίκη του Ιησού Χριστού. Άλλοι επίσης μιλούν για δίκη βάσει του Ιουδαϊκού νόμου, του Μωσαϊκού νόμου, και άλλοι για δίκη βάσει του Ρωμαϊκού δικαίου. Και οι δύο πλευρές μάλλον ματαιοπονούν. Κατ' αρχάς ο Ι. Χριστός ήταν αναμάρτητος, δεν ήταν παράνομος ούτε ως προς το ένα, ούτε ως προς το άλλο δίκαιο. Ούτε ως προς το θείο, ούτε ως προς το ανθρώπινο. Ήταν τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.
Πλην όμως γύρω στο 33 μ.Χ. έλαβαν χώρα μερικά γεγονότα που αναφέρονται σε μία δίκη και (κατα)δίκη του Ι. Χριστού στα Ιεροσόλυμα, πράγμα που ίσως θέλει να ανατρέψει το ανωτέρω "δόγμα" περί της αναμαρτησίας και αθωότητας του Ι. Χριστού. Και για το συμπέρασμα-"θέλημα" αυτό ίσως μπορεί να προσαχθεί και το γεγονός ότι δήθεν όλος ο Ιουδαϊκός λαός ανέλαβε την ευθύνη για την (κατα)δίκη αυτή, λέγοντας-επικαλούμενος το περίφημο (αυτο)ανάθεμα: "Το αίμα αυτού εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών" (Ματθ. 27,25).
Εν πάση περιπτώσει. Ας ερευνήσουμε (πρβλ. Ιω. 5, 39) το θέμα.
Γεννήθηκε το 1934 στην Αθήνα. Σπούδασε θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1952-56) και με υποτροφία του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών και της Γερμανικής κυβερνήσεως, θεολογία και φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Gottingen και θεολογία και νομική στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου. Ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών το 1970 και εκλέχθηκε υφηγητής του Κανονικού Δικαίου το 1980 και (τακτικός) καθηγητής το 1986. Διετέλεσε Πρόεδρος του "Φοιτητικού Θεολογικού Συνδέσμου", Αντιπρόεδρος της "Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων", Συγκλητικός Πρόεδρος του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Γεν. Γραμματέας του Επικοινωνιακού και Μορφωτικού Ιδρύματος, της Εκκλησίας της Ελλάδος και μέλος σε διάφορες επιτροπές της Εκκλησίας και των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού.
