Οι Αρβανίτες της Άνδρου αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα κοινωνικής ανέλιξης και αυτοκαταστροφής. Από φοβεροί καβαλάρηδες-πολεμιστές, υποχρεώθηκαν να γίνουν γεωργοί και ζευγολάτες λιώνοντας την πέτρα στον ιδρώτα, για να την μεταβάλουν σε χώμα εύφορο και καρπερό. Αλλά δεν ήταν αρκετό για να επιβιώσουν, εγκατέλειψαν κάποτε τα χωριά τους και μπάρκαραν στα πλοία των Χωραϊτών. Ταξίδεψαν στον "έξω" κόσμο και έγιναν "άνθρωποι", χάνοντας όμως έτσι οριστικά και τη "φυσιογνωμία" της ψυχής τους.
Τα αρβανίτικα κείμενα και το γλωσσάριο που εκδίδουν προσλαμβάνουν ξεχωριστή σημασία ακριβώς γιατί είναι τα δείγματα μιας γλώσσας που πεθαίνει -αλλά που μιλήθηκε από το ένα τρίτο του πληθυσμού της Άνδρου- και όπου αποκρυσταλλώθηκαν, όχι μόνο εξαιρετικού ενδιαφέροντος στοιχεία, για την ιστορία της αλβανικής και ελληνικής γλώσσας αλλά και πολλά άλλα στοιχεία λαογραφικά, εθνογραφικά, ιστορικά και γενικά πολιτισμικά, τα οποία συνθέτουν αυτόν τον γοητευτικό πολύχρωμο, διαπολιτισμικό πίνακα της ελληνικής, βαλκανικής και μεσογειακής πραγματικότητας.
Ο Τίτος Γιοχάλας γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1942. Σπούδασε Kλασική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Aθηνών με υποτροφία του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών.
Συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές με υποτροφία του Ιταλικού κράτους στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Παλέρμου, όπου παρακολούθησε μαθήματα Γλωσσολογίας και Aλβανικής Γλώσσας και Φιλολογίας, στην οποία και ειδικεύτηκε.
Διδάκτωρ της Φιλολογίας από το 1968, διεύρυνε τις σπουδές του παρακολουθώντας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Mονάχου σεμινάρια Bαλκανικής Iστορίας, Συγκριτικής Γλωσσολογίας και Αλβανολογίας με υποτροφία της Alexander von Humboldt-Stiftung.
Tο 1971 διορίστηκε ερευνητής στην Aκαδημία Aθηνών, όπου από το 1982 διηύθυνε το Kέντρο Eρεύνης Eπιστημονικής Oρολογίας και Nεολογισμών.
Ορίστηκε εκπρόσωπος του Ιδρύματος Μελετών της Χερσονήσου του Αίμου (και της Ελλάδας) και έλαβε μέρος στο πρώτο Διεθνές Συνέδριο Ιλλυρολογίας (Τίρανα, 15/09-20/09 1972).
Με υπουργική απόφαση (Ι/1846/1-11-88) ορίστηκε μέλος της Εθνικής Επιστημονικής Ομάδας Εργασίας που συγκροτήθηκε με σκοπό την μελέτη των σχολικών εγχειριδίων των Βαλκανικών χωρών.
Ορίστηκε ως εκπρόσωπος του Υπουργείου Πολιτισμού στο Συμπόσιο της ΔΑΣΕ (Κρακοβία, 28 Μαΐου - 7 Ιουνίου 1991) για την Ευρωπαϊκή Πολιτιστική Κληρονομιά.
Ως μέλος της τριμελούς Ελληνικής Επιτροπής του Υπουργείου των Εξωτερικών έλαβε μέρος στη Διάσκεψη του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη από 25/8 - 3/9 1992 για την τυποποίηση των γεωγραφικών ονομάτων.
Το 1975 εκλέχτηκε Διευθυντής του Ελληνικού Κέντρου Σπουδών ΝΑ. Ευρώπης (Ε.ΚΕ.Ν.Ε.), το οποίο συγκρότησε και λειτουργεί μέχρι σήμερα.
