Εξήντα και παραπάνω χρόνια από την πρώτη τους παρουσίαση οι δύο ομιλίες του Ιωάννη Θ. Κακριδή, η Ελληνική Κλασσική Παιδεία και η Φιλολογική Ερμηνεία, δεν έχασαν ούτε στο ελάχιστο την επικαιρότητά τους. Οι πρωτοπόρες απόψεις και προτάσεις του για τον ορθό τρόπο προσέγγισης και ερμηνείας της ελληνικής αρχαιότητας, που είχαν, θυμίζουμε, προκαλέσει την πειθαρχική του δίωξη στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, έχουν απόλυτα δικαιωθεί· όμως τα ανθρωπιστικά γράμματα και η ιδεολογία που καλλιεργούν δεν έχουν πάρει ακόμα στην εκπαίδευση και στη ζωή μας τη θέση που τους αξίζει.
Η ανατύπωση των Ανθρωπιστικών από τις εκδόσεις της Εστίας έχει και επετειακό χαρακτήρα, καθώς φέτος συμπληρώνονται δέκα χρόνια από την αποδημία του μεγάλου φιλολόγου.
O κλασικός φιλόλογος και ομηριστής Iωάννης Θ. Kακριδής γεννήθηκε στην Aθήνα το 1901, γιος του λατινιστή Θεοφάνη Α. Κακριδή. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Bερολίνου, Bιέννης και Λειψίας. Tο 1925 αναγορεύθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Tην περίοδο 1924-1931 εργάσθηκε ως συντάκτης του "Iστορικού Λεξικού" της Aκαδημίας Aθηνών. Tο 1930 εκλέχθηκε υφηγητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το 1939 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε έως το 1945. Επίσης, δίδαξε στη Στοκχόλμη, στην Ουψάλα, στο Λουντ της Σουηδίας και στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας. Οι τολμηρές για την εποχή του ιδέες -θερμός υποστηρικτής της γλωσσικής μεταρρύθμισης, της δημοτικής και του μονοτονικού- προκάλεσαν τη "Δίκη των Τόνων" εναντίον του, την οποία υποκίνησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταξύ 1941-42, και οδήγησε στην αναγκαστική παραίτησή του από την έδρα του. Μεταξύ 1964-1967 διετέλεσε πρόεδρος του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου, πρωτοστατώντας στην εκπαίδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1968 παραιτήθηκε από το ΑΠΘ εξαιτίας της δικτατορίας. Μετά τη μεταπολίτευση συνεργάστηκε με το ΚΕΜΕ. Πέθανε στην Aθήνα το 1992, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο.
(Πηγή: Αρχείο Συγγραφέων ΕΚΕΒΙ)
