Το Ε΄ βιβλίο του Υπομνήματος του Πρόκλου αποτελεί ένα είδος μετάβασης από το πρώτο μέρος του διαλόγου, που αφορούσε τις Ιδέες, στο δεύτερο μέρος που αφορά το Ένα και τις υποθέσεις γύρω από το Ένα. Χωρίζεται σε τρία μέρη και χαρακτηρίζεται κυρίως από την προσπάθεια του Πρόκλου να διευκρινίσει με παραδείγματα τη διαλεκτική μέθοδο του Παρμενίδη, με την οποία ο Παρμενίδης προτρέπει τον Σωκράτη να εξασκηθεί προκειμένου να αντιληφθεί καλύτερα τη θεωρία των Ιδεών και γενικά τη μεταφυσική πραγματικότητα. Στο α΄ μέρος τονίζεται η αναγκαιότητα της εξάσκησης στη διαλεκτική προκειμένου να κατανοήσει κανείς καλύτερα τη θεωρία των Ιδεών. Στο β΄ μέρος εκτίθεται αναλυτικά η διαλεκτική μέθοδος και εφαρμόζεται συνοπτικά σε μερικά παραδείγματα. Στο γ΄ μέρος οι παρευρισκόμενοι παρακαλούν τον Παρμενίδη να διευκρινίσει ακόμα περισσότερο τη μέθοδό του εφαρμόζοντάς την αναλυτικά. Ο Παρμενίδης δέχεται να την εφαρμόσει στο Ένα και έτσι ξεκινούν στο επόμενο μέρος του διαλόγου και στο επόμενο (ς΄) βιβλίο του Υπομνήματος, οι υποθέσεις για το Ένα. [...]
(από την εισαγωγή του βιβλίου)
Ο Πρόκλος, από τους τελευταίους μεγάλους διανοητές της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας και του αρχαιοελληνικού φιλοσοφικού στοχασμού εν γένει, γεννήθηκε το 410 ή 412 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε το 485 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Αλεξάνδρεια ρητορική με δασκάλους του Λεωνά και Ωρίωνα και φιλοσοφία με δασκάλους τους Ολυμπιόδωρο και Ήρωνα. Αργότερα συνέχισε τις σπουδές του στην Αθήνα, όπου υπήρξε μαθητής του Πλούταρχου και του Συνέσιου. Εκεί ήρθε σε επαφή με την αθηναϊκή νεοπλατωνική Ακαδημία, η οποία τον κατέκτησε οριστικά και της οποίας έγινε διευθυντής μετά το θάνατο του δασκάλου του Συριανού. Ζώντας σε μια εποχή συγκρητιστικού χάους, θα συνθέσει σε ένα ενιαίο και πολύπλοκο σύστημα ολόκληρη την προγενέστερή του νεοπλατωνική φιλοσοφική παράδοση, επηρεασμένη από στοιχεία πυθαγορικά, αριστοτελικά και στωικά· στο σύστημά του θα συνωθήσει τον ένα θεό, τη μαγεία και διάφορα όντα δαιμονικού χαρακτήρα, και με αυτή τη μορφή θα το παραδώσει στον σχολαστικό Μεσαίωνα. Το έργο του αποτελεί βασική πηγή για κάθε μελετητή της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας, αλλά και του ίδιου του Πλάτωνα, του οποίου συχνά προτείνει πρωτότυπες και εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ερμηνείες. Κύρια έργα του: σχόλια στους διαλόγους "Αλκιβιάδης Α΄ ", "Παρμενίδης", "Κρατύλος", "Πολιτεία" και "Τίμαιος" του Πλάτωνα, τα θεωρητικά "Στοιχείωσις θεολογική", "Εις την Πλάτωνος θεολογίαν" κ.ά., υπομνήματα σε έργα του Ησίοδου, Ομήρου, Ευκλείδη, Πτολεμαίου, κ.ά.
