Στο "ακτινοβόλο μέλλον" της σταλινικής προπαγάνδας που συνοικεί με τον "γνόφο της υποϊστορίας", η νέα ιστορία βρίσκεται σχεδόν σχιζοφρενικά "εκείθεν" και ταυτόχρονα "εντεύθεν" της παραδοσιακής: η ανθρώπινη υπόσταση διπλασιάζεται με τη μετοχή στη "μεταϊστορία των λουλουδιών του Rilke", αντιμετωπίζοντας, ωστόσο, την παράλογη αντίφαση των "φρικτότερων εγκλημάτων και των πιο παράδοξων συνωμοσιών" στην επίσημη ιστοριογραφία της "κομμουνιστικής" καθημερινότητας.
Πάγια τακτική της κάθε μορφής ολοκληρωτισμού, χωρίς να εξαιρείται ο νεοφιλελευθερισμός του 21ου αι., είναι ο στολισμός του κοινωνικού παρόντος με μία αισιόδοξη ψευδολογία, όπως η "πραγματοποίηση του σοσιαλισμού" ή η "ευτυχία του καταναλωτή", αποδίδοντας ταυτόχρονα στους ανεπιθύμητους του καθεστώτος ιδιότητες και δυνατότητες παντελώς συγκρουόμενες με τη δήθεν ευημερία του "υπαρκτού" -δεν ξέρω πόσο "εκπολιτισμό" έναντι της "βαρβαρότητας" κρύβει η μετάλλαξη των λογής "σοσιαλφασιστών συνωμοτών" σε Δαίμονες που ξεχωρίζουν από το χρώμα της επιδερμίδας... [...]
Ο Νίκος Σέργης γεννήθηκε το 1966 στην Αθήνα. Σπούδασε μαθηματικά στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Απέκτησε τον πρώτο μεταπτυχιακό τίτλο Φιλοσοφίας από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και ολοκλήρωσε τη διδακτορική του διατριβή για τη φιλοσοφία του Κώστα Παπαϊωάννου στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (με επόπτη τον καθηγητή Παναγιώτη Νούτσο). Στη συνέχεια ασχολήθηκε με τη νεανική φιλοσοφία του Gyorgy Lukacs, στο πλαίσιο μεταδιδακτορικής έρευνας που ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο της Βουδαπέστης και συνεχίζεται στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.
