Απόηχα

Ο Βασίλης Καραβίτης είναι ίσως ο μονιμότερα και βιωματικότερα φιλοσοφών και θυμοσοφών ποιητής της β' μεταπολεμικής ποιητικής γενιάς ∙ αν και σωστότερο θα ήταν να έλεγα ότι αρέσκεται σε μια εύστροφη - και με διακριτικότητα φορτισμένη συγκινησιακά - αναγωγή όλων όσων βιωματικά ή εμπειρικά αποκομίζει «εκτίοντας» τον βίο του, σε ποιητικά αποφθέγματα, φιλοσοφικού ή θυμοσοφικού περιεχομένου. Η ανάγκη του για έκφραση είναι στενότατα συνυφασμένη με μια γοητευτικά έμμονη διάθεση για πολύτροπες προσεγγίσεις και αναψηλαφήσεις θεμελιωδών ή και δευτερευόντων - πλην όμως για τον ίδιο ζωτικής σημασίας - ζητημάτων και αναπάντητων ερωτημάτων γύρω από τη μοίρα του και γύρω από τη μοίρα του ανθρώπου γενικότερα, συχνά δημιουργώντας την αίσθηση ενός μονολογούντος ή διαλεγόμενου περιπατητικού φιλοσόφου ή θυμοσόφου. Η διάθεση του αυτή, σε συνδυασμό με μια ιδιοσυγκρασιακά, θα έλεγα, προσδιορισμένη ροπή, για σαρκασμό του που τις περισσότερες φορές εσωστρέφεται και γίνεται αυτοσαρκασμός, κάνει το λόγο του σαφή, πυκνό, άμεσο και κάποτε ιδιοτύπως κυνικό, απογυμνωμένο από λυρικά ψιμύθια και επιφανειακά ψυχρό, στην πραγματικότητα όμως επικαλυπτικό ενός βαθύτατου κραδασμού που μονίμως διεγείρει τη συνείδηση του ποιητικού υποκειμένου, στη θέα ενός κόσμου που, παρασυρμένος από τις διαρκώς εναλλασσόμενες εικόνες της καθημερινότητας, μοιάζει να έχει απεμπολήσει οριστικά τα δικαιώματα του για αυτογνωσία και κατανόηση των επίβουλων και περισπαστικών μηχανισμών που κανοναρχούν τη ζωή.