Η κυρία Ρήγα
Η κυρία Ρήγα πάντα με χαιρετάει
μου πιάνει την κουβέντα στην εξώπορτα
λέει πως περιμένει κάποιο γράμμα
—αν γράφει τ’ όνομά της να το ξεχωρίσω.
Η κυρία Ρήγα πάντα φοράει
ένα πράσινο πουκάμισο ριχτό
γαλάζιο παντελόνι και παντόφλες
—τα μάτια της με απλωμένη μπλε σκιά απ’ το πρωί.
Η κυρία Ρήγα με πετυχαίνει πάντοτε στις σκάλες
κάθεται στο υπόγειο κι εγώ στον πρώτο
κάθε φορά ρωτά ποια είμαι
—αυτή που βιάζεται / εκείνη στέκει.
Η κυρία Ρήγα κάνει πάντοτε θόρυβο όταν ξυπνάει
είναι αυτή που θέλεις ν’ αποφύγεις
που περιμένεις να περάσει για να βγεις απ’ τ’ ασανσέρ
που περιμένεις να κατέβει για να μπεις στην πολυκατοικία
η κυρία Ρήγα είναι πάντοτε αυτό που θέλεις ν’ αποφύγεις:
η υπενθύμιση της μοναξιάς που περιμένεις.
