Αυτοπροσωπογραφία

Η λεπτομερειακή περιγραφή της ζωής μου θα μου 'παιρνε περισσότερο χρόνο απ' όσον να τη ζήσω. Επειδή είμαι αστείος, νομίζουν ότι είμαι ευτυχισμένος. Ακούγοντας έναν γέρο να μου διηγείται τη ζωή του, σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος είναι μουσείο του εαυτού του". Οι στιγμές όπου με θεωρώ ωραίο δε συμπίπτουν μ' αυτές όπου θα ήθελα να είμαι. Εκτιμώ τις συνομιλίες καθορισμένης διάρκειας: γεύματα, δείπνα, συνεντεύξεις. Πέρα από έξι πρόσωπα γύρω από ένα τραπέζι, χάνομαι στην πολλαπλότητα των συνομιλιών. Η τάρτα Λουί-Φιλίπ μου ανοίγει περισσότερο την όρεξη απ' ό,τι μια μπουγιαμπέσα που μου κοστίζει πιο πολύ απ' ό,τι ένα ρολόι quartz που μου είναι πιο χρήσιμο απ' ό,τι ένα βιβλίο με ανέκδοτα που δε με κάνει να γελάω όσο ο εξάδελφός μου, Σιρίλ. Μερικές φορές αισθάνομαι ότι δέχομαι επίθεση από τη σύγχρονη μουσική, όχι επειδή είναι σύγχρονη, αλλά επειδή είναι επιθετική. Κοντά στο χώμα, οι παιδικές μου αναμνήσεις επανέρχονται." Μοναδικό βιβλίο (τουλάχιστον από πλευράς δομής) στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, η Αυτοπροσωπογραφία παρουσιάζει τη σπαραχτική αντίφαση ν' αποτελεί από τη μια έναν ύμνο στη ζωή και στις λεπτομέρειες που συνθέτουν τη ζωή ενός ανθρώπου, κι από την άλλη τη διαθήκη ενός ανήσυχου, ιδιοφυούς καλλιτέχνη, ο οποίος, 65 χρόνια μετά τον αφορισμό του Καμύ ("Τη στιγμή που αποφασίζεις πως η ζωή αξίζει ή δεν αξίζει τον κόπο να τη ζήσεις, απαντάς στο βασικό πρόβλημα της φιλοσοφίας"), 2 χρόνια μετά την έκδοση της Αυτοπροσωπογραφίας και 2 μέρες μετά την αποστολή στον εκδότη του των χειρογράφων του τελευταίου βιβλίου του στο οποίο πραγματεύεται την αυτοχειρία του καλύτερού του φίλου, αυτοκτόνησε.