Η συγγραφέας έρχεται πάλι να κάνει με μαρτυρίες μιας ζωής την τοπική ιστορία εναργέστερη. Αλλά και να ποτίσει την άνυδρη τον τελευταίο καιρό τοπική πεζογραφία.
Ιδίως δύο κείμενα της, εκείνο για την καταστροφή του 1953 και το άλλο για την καταστροφή του κήπου της, χάριν της ανοικοδόμησης των τελευταίων ετών, δίνουν ανάγλυφα τις δύο καταστροφές της Ζακύνθου, την ακούσια και την ηθελημένη, πλην όμως κι επιταγή των καιρών, που έφεραν το νησί στην σημερινή κατάσταση, η οποία σε κανέναν δεν αρέσει αλλά και κανείς δεν κάνει κάτι για να την σταματήσει ή να την αλλάξει.
