Χουάν: (Πλησιάζοντας)
Σκέψου, απλά, ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Άκουσέ με. (Την αγκαλιάζει για να την σηκώσει). Πολλές γυναίκες θα 'ταν ευτυχισμένες αν έκαναν την ζωή που κάνεις εσύ. Χωρίς παιδιά, η ζωή 'ναι πιο γλυκιά. Εγώ είμ' ευτυχισμένος που δεν έχουμε παιδιά. Δεν φταίμ' εμείς καθόλου.
Γέρμα:
Τότε, τι ήθελες από 'μένα;
Χουάν:
Εσένα την ίδια.
Γέρμα: (Αναστατωμένη)
Αυτό ήταν, λοιπόν! Ήθελες ένα σπίτι, την ησυχία σου και μια γυναίκα. Τίποτε περισσότερο, όμως. Είν' αλήθεια όσα λέω;
Χουάν:
Αλήθεια είναι. Όπως όλοι, κ' εγώ.
Γέρμα:
Και τα παραπέρα; Το παιδί σου;
Χουάν: (Δυνατά)
Δεν άκουσες ότι δεν μ' ενδιαφέρει; Μην ρωτάς περισσότερα! Να στο φωνάξω μεσ' στ' αυτί για να το καταλάβεις, και να δούμε αν θα ζήσεις επιτέλους με ηρεμία!
Γέρμα:
Και δεν μπορώ να περιμένω ένα παιδί;
Χουάν:
Όχι
