Ο μετεωρισμός αναπόφευκτος και η υποβολή μέσω της γλώσσας γίνεται καθοριστικό κομμάτι στην ποιητική δημιουργία, με όχημα τον αυτοσαρκασμό και την ειρωνεία. «Μοναδικός “μαιτρ του φάλτσου”, ο αιρετικός Χαλκιδαίος, εκφράζει τη συγκρουσιακή σχέση του με την πραγματικότητα, εξωτερική και εσωτερική, συμπεριλαμβανομένου και του ποιητικού λόγου, και συνάμα ξεπερνάει τα αδιέξοδα του με ένα “φάλτσο”: το έργο του». Ο Γιάννης Σκαρίμπας απέδωσε με μοναδικό τρόπο αυτήν την σπασμωδικότητα και αποσπασματικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και της ματαιότητας που εκφράζει κάθε φορά η αναζήτηση της ταυτότητας, του ρόλου που επιτελεί ο άνθρωπος στον κόσμο, ποιος είναι και πού πηγαίνει. Με όχημα την ιδιαίτερη γλώσσα, που χρησιμοποιεί, ο Σκαρίμπας, προέβαλλε την ίδια την ιδιοσυγκρασία του και τα πιστεύω του. Πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων ‒νεολογισμοί, λαϊκές εκφράσεις, αργκό διάλεκτος, ξένες λέξεις‒ μαζί με λέξεις που πλάθει ο ίδιος προσπαθώντας να εκφράσει όχι μόνο το κατακερματισμένο σύμπαν μέσα στο οποίο ζει, αλλά και τον ίδιο τον άνθρωπο μέσα στη διάλυσή του.
