Υπάρχει, άραγε, θεραπεία για την αγάπη;
Το είχα βαθειά κλεισμένο στην ψυχή μου, ότι εκείνο ήταν το αγαπημένο ζευγάρι, αυτό που είχα εξιδανικεύσει στα εφηβικά μου χρόνια. Τώρα, όταν τα σκέφτομαι αυτά, ο νους μου ταξιδεύει...
Γιατί; `Ολοι, κάποια στιγμή, αναρωτηθήκαμε για την ατυχία, για την διάψευση των ονείρων μας και για την απογοήτευση που μας προκάλεσε η επέμβαση στην ζωή μας, ανθρώπων οικείων και μη, που με την επιμονή τους μας ανάγκασαν να προδώσουμε ό,τι αγαπημένο πιστέψαμε.
Δεν υπάρχει, όμως, "γιατί". Αν υπάρχει, βρίσκεται στο γεγονός ότι μόνοι μας δεν είχαμε την δύναμη να κυνηγήσουμε την τύχη μας· στο ότι δεν φτιάξαμε την ζωή μας σύμφωνα με τα "θέλω" μας· στο ότι δεν κερδίσαμε την αγάπη που μας άξιζε· στο ότι, τελικά, δεν εκπληρώσαμε όσα αγκαλιάζουν τα μύχια της ψυχής μας...
Υπάρχει, άραγε, θεραπεία για τα "γιατί";
Η Ελένη Παπαδοπούλου-Λαμπράκη γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στον Ταύρο Αττικής. Σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς, και έζησε σε μια οικογένεια όπου ο πατέρας ήταν η σιγουριά, η τρυφερότητα, η μεγάλη αγκαλιά. Το "Θυμάμαι τον πατέρα", ένα βιβλίο γραμμένο από τη συγγραφέα με τόσο μεγάλη αγάπη και αφιερωμένο σ` εκείνον, της έδωσε το έναυσμα να διηγηθεί όσο πιο πιστά μπορούσε τη ζωή τής Ντινιάς, της Χιώτισσας γιαγιάς της, που έμοιαζε πράγματι με παραμύθι. Από μνήμες, από αφηγήσεις, από διάφορα ακούσματα που συγκράτησε στα χρόνια της παιδικής της αθωότητας, έγραψε την "Ντινιά της Σμύρνης, της μαστίχας και του πικραμύγδαλου".
