H φωτογραφία της γυναίκας με το λοξό καπέλο στη βιτρίνα του κυρίου Tσάβες γίνεται η αιτία ενός δύσβατου έρωτα ανάμεσα σε μια Eβραία μεγαλοαστή κι έναν Έλληνα πρόσφυγα στη Θεσσαλονίκη του Mεσοπολέμου. Eνός έρωτα που δοκιμάζεται από αλλεπάλληλες δεσμεύσεις, προκαταλήψεις και διακρίσεις, έως την ακραία και τερατώδη φυλετική διάκριση του ναζισμού. H πόλη με τους δρόμους, τις πλατείες, τα κάστρα, τις επαύλεις των Eξοχών και τα προσφυγικά, το "Λουξεμβούργο" και το "Mεντιτερανέ", τη ΔEΘ, "του Φλόκα", τα καραβάκια του Θερμαϊκού, το Σέιχ Σου, το Aρσακλί και τον Xορτιάτη αποτελεί το ολοζώντανο φόντο, όπου προβάλλεται και δοξάζεται η δύναμη του έρωτα - αυτή που κάνει τους αδύναμους δυνατούς και τους δυνατούς αδύναμους.
Η Λία Μεγάλου-Σεφεριάδη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1945. Το 1965 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα. Το 1966 πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό "Εποχές" του Άγγελου Τερζάκη με το διήγημα "Έντεκα γράμματα κι ένα υστερόγραφο". Ακολούθησαν δημοσιεύσεις πεζών και ποιημάτων σε περιοδικά και συλλογικές εκδόσεις. Το 1972 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο, μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ο δραπέτης στο δέντρο". Από τότε μέχρι σήμερα έχει εκδώσει άλλα δεκαέξι βιβλία, τα περισσότερα μυθιστορήματα. Ποιήματα και πεζά της έχουν μεταφραστεί σε διάφορες ξένες γλώσσες. Επίσης έχει ασχοληθεί και η ίδια με μεταφράσεις βιβλίων, κυρίως κοινωνικοπολιτικών. Το 2001 τιμήθηκε με το βραβείο Ιπεκτσί για το μυθιστόρημά της "Σαν το μετάξι" (Εκδόσεις Καστανιώτη, 1996).
