Γράμματα στην Κλαούντια

«Από µένα, µπαµπά, ποτέ δε δέχτηκες τίποτα που να µην ήταν τσάµπα ή µικρής αξίας. Ποτέ δεν έµαθες να παίρνεις. Δεν άντεχες την ιδέα να έχεις ανάγκη τον άλλον. Μπαµπά, νιώθω πως είναι πολύ αργά πια για σένα. Νιώθω πως είναι πολύ αργά πια για να περιµένω να µου µάθεις να δέχοµαι. Αλλά δεν είναι αργά για µένα, µπαµπά. Θέλω να µάθω να παίρνω, θέλω να µάθω ν' αφήνω τους άλλους να µε στηρίζουν. Θέλω να µάθω να έχω ταίρι, µπαµπά. Όχι παιδί: ταίρι! Κι όσο για σένα, µπαµπά, δε θα καθίσω να περιµένω πότε θα µάθεις να παίρνεις. Σήµερα µεγάλωσα, µπαµπά... Ίσως από σήµερα να είµαι το πρώην παιδί σου.» «Φαντάζοµαι πως γράφω σε κάποια παλιά ασθενή μου, την Κλαούντια, όπως λένε και την κόρη µου... Και ίσως αυτή η Κλαούντια να είναι στην πραγµατικότητα η Κλαούντια που θα γίνει η κόρη µου σε λίγα χρόνια...» Αυτά είναι τα πρώτα γραπτά σε μορφή αλληλογραφίας του τότε νεαρού (1984) ψυχιάτρου-ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι, γραμμένα για μια ασθενή και επιστήθια φίλη του, την Κλαούντια, alter ego της μικρής του κόρης. Τα κείμενα των επιστολών άρχισαν εν αγνοία του να διακινούνται και να διαβάζονται μανιωδώς από τους ασθενείς του που ανακάλυψαν τις πρώτες του αναζητήσεις γύρω από τον έρωτα, την ομορφιά της ζωής, την αυτογνωσία και τα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχολογίας.