Θρυμματισμένα υποκείμενα, αμέσως μετά την αναχώρησή τους απ’ τη ζεστασιά της παιδικής ηλικίας, παλεύουν εναγωνίως για την επανένωση.
Αναζητούν την αποδοχή, την επιβεβαίωση, την αυτό - εκτίμηση μέσα από το έτερο- άλλο. Απορρίψεις και προδοσίες, συνθέτουν το στίγμα της πληγής που αναζητούν να επουλώσουν.
Το σπάσιμο του νήματος μεταξύ ζωής -χαράς και θανάτου, η απώλεια, καταγράφεται στη μνήμη μας και παραμένει εκεί, άλλοτε κρυμμένη κι άλλοτε εκτιθέμενη, γυμνή, με την επιθυμία να επιστρέφει απ’ το τραύμα, στο θαύμα της επούλωσης, επιβεβαιώνοντας την μοναδική πάλη του έρωτα με το ανέφικτο.
Εκεί, η επιθυμία, ο έρωτας, έρχεται να σπάσει τη σιωπή του, να ονομάσει το κρίμα με αχόρταγη την υποκειμενικότητά του και να απαιτήσει να κυρωθεί στο εντός και στο εκτός του.
Η αναγνώριση, η επίγνωση, η λεκτικοποίηση της πληγής, αγκαλιάζει την ανάγκη να υπάρξει μέσω της μνήμης και να επιτύχει την αυτοπραγμάτωση.
Η Μαρία Αποστόλου γεννήθηκε στο Βόλο και τελείωσε το Λύκειο Αλμυρού Μαγνησίας.
Σπούδασε Κλινική Ψυχολογία και Ψυχοπαθολογία στα Πανεπιστήμια Université de Dijon και Université de Besancon (Γαλλία), όπου ολοκλήρωσε πτυχιακές και μεταπτυχιακές σπουδές πάνω στις αντίστοιχες ειδικότητες.
Διετέλεσε Διευθύντρια του Κέντρου ΑμεΑ ΕΡΜΗΣ και ασχολήθηκε ενεργά με την Εκπαίδευση Εκπαιδευτών Ενηλίκων και την Εκπαίδευση Εκπαιδευτών στην Συνοδεία (Accompagnement Multidimentionnel).
Έχει συγγράψει Οδηγούς και Μεθοδολογίες για την Ειδική Αγωγή, την Επαγγελματική Αποκατάσταση και τη Σεξουαλική Αγωγή Αναπήρων Ατόμων. Παραμένει ενεργό μέλος κοινωνικών κινημάτων, δράσεων και δικτύων για την κοινωνική και επαγγελματική ενσωμάτωση, αποκλεισμένων ομάδων πληθυσμού.
