Στην ιστορία της λογοτεχνίας ο όρος "δεύτερη σοφιστική" περιγράφει την ελληνική λογοτεχνική δημιουργία που παράγεται κατά το διάστημα από τον 1ο έως τον 3ο αιώνα μ.Χ. με περίοδο μεγαλύτερης ακμής κυρίως τον 2ο. Καλύπτει το σημαντικότερο τμήμα των αυτοκρατορικών χρόνων, δηλαδή της περιόδου κατά την οποία η Ρώμη, ως κυρίαρχη δύναμη του τότε κόσμου, ασκεί την εξουσία της με βάση το αυτοκρατορικό σύστημα διακυβέρνησης. Στους μελετητές της η αυτοκρατορική εποχή αποκαλύπτεται με πολλές μεταμφιέσεις. Ανασηκώνοντας κανείς το ένδυμα της ρωμαϊκής διοίκησης βρίσκει από κάτω την εικόνα της ελληνικής παιδείας· ανασύροντας το πέπλο της ελληνικής παιδείας βρίσκει από κάτω την εικόνα της Ρώμης· και αν εμβαθύνει στα ίδια τα έργα της ελληνόφωνης παραγωγής, βλέπει ότι και τα έργα θα ήθελαν ίσως να έχουν ένα άλλο πρόσωπο και μια άλλη ηλικία: του 5ου αι. π.Χ. Οι ίδιοι οι συγγραφείς της "δεύτερης σοφιστικής" είναι οι καταλληλότεροι για να φωτίσουν το αληθινό πρόσωπο της εποχής τους. Την εξοικείωση με τους σημαντικότερους εκπροσώπους τους επιχειρεί να διευκολύνει το βιβλίο αυτό.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε κλασική φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Α.Π.Θ. (1974-78), φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο της Nanterre-Paris X (1979-80) και αρχαία ελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης από όπου πήρε και το διδακτορικό του δίπλωμα (1979-1983). Εργάστηκε ως ερευνητής στα Κέντρα Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών και ως επίκουρος καθηγητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Τα δημοσιεύματά του αφορούν την ομηρική ποίηση, το αρχαίο δράμα, την ελληνική μυθολογία και τη θάλασσα στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.
