Διακρατικές μετακινήσεις κρατουμένων και κοινωνική επανένταξη

Η μετακίνηση κρατουμένων στο οικειότερο περιβάλλον του κράτους, όπου πρόκειται να ζήσουν μετά την απόλυσή τους, με σκοπό την έκτιση της ποινής ή του μέτρου στέρησης της ελευθερίας, που τους έχουν επιβληθεί με δικαστική απόφαση άλλου κράτους, αποτελεί διεθνή πρακτική για την υποστήριξη της κοινωνικής τους επανένταξης. Εντούτοις, η σχετική νομοθεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης διαφοροποιείται από τα αντίστοιχα κανονιστικά κείμενα άλλων διεθνών οργανισμών σε σχέση, ιδίως, με το δραστικό περιορισμό της σημασίας της συναίνεσης του κρατουμένου στη μετακίνησή του. Κατʼ αυτόν τον τρόπο, όμως, παραβλέπεται η δεοντολογία κάθε θεραπευτικού και υποστηρικτικού εγχειρήματος, που προϋποθέτει την ενεργό σύμπραξη του ενδιαφερομένου προσώπου.

Με αφορμή την απόφαση - πλαίσιο 2008/909/ΔΕΥ του Συμβουλίου της 27ης Νοεμβρίου 2008 «σχετικά με την εφαρμογή της αρχής της αμοιβαίας αναγνώρισης σε ποινικές αποφάσεις οι οποίες επιβάλλουν ποινές στερητικές της ελευθερίας ή μέτρα στερητικά της ελευθερίας, για το σκοπό της εκτέλεσής τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση», η παρούσα μελέτη αναδεικνύει τις προβληματικές όψεις της διακρατικής εκτέλεσης ποινών και μέτρων στέρησης της ελευθερίας, που επιβάλλονται σε «πολίτες της Ένωσης», επιχειρώντας μία διεπιστημονική ποινολογική ανάλυση μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των σύγχρονων τάσεων διεθνοποίησης και «εξευρωπαϊσμού» της ποινικής πολιτικής αλλά και της κρίσης του προτάγματος της κοινωνικής επανένταξης.