… Ἡ Κλαρίσα δὲν ὑπῆρχε παρὰ μόνο σὰν φάντασμα στὸ παγκάκι, ὡς ἀνάμνηση μιᾶς μνήμης ποὺ δὲν ἦταν δική μου, ἴσως ἀκόμα καὶ σὰν τὸ παραλήρημα ἑνὸς ὀνείρου, ἦταν ἡ ἠχὼ ἑνὸς παρελθόντος καταποντισμένου στὴν ἱστορία, μὰ προσπαθοῦσα νὰ ἰχνηλατήσω αὐτὴ τὴ μνήμη, ν’ ἀκολουθήσω τὴ διαδρομή της. Τὴν ἴδια στιγμὴ ὅμως πού, νιώθοντας ἀβάσταχτη δυσφορία, σταμάτησα ν’ ἀκούω τὴ φωνή της νὰ μιλάει μέσα μου, αἰσθάνθηκα ξαφνικὰ τὴν παρουσία της ἔξω ἀπὸ ἐµένα, δίπλα µου. Τὴ ζωντανὴ παρουσία μιᾶς νεκρῆς.
