Το βιβλίο αυτό φιλοξενεί τριάντα δοκίμια με θέμα το έργο δώδεκα επώνυμων ελλήνων λυρικών ποιητών, από τον 7ο ως τον 3ο π.Χ. αιώνα, και ενός ανώνυμου. Όπως έγινε και στους άλλους τόμους της σειράς, σκοπός μας δεν ήταν να δώσουμε συστηματική εικόνα της αρχαίας ποιητικής δημιουργίας, ούτε η επιλογή από το έργο των παλιών λυρικών έγινε με αξιολογικά μόνο κριτήρια· από τη θετική πλευρά, δεν έπαιξαν μικρό ρόλο οι προτιμήσεις του ερμηνευτή, από την αρνητική, οι δυσκολίες που παρουσιάζει ορισμένων ποιητών το έργο σ' ένα όχι μυημένο στον φιλολογικό προβληματισμό κοινό, η αδυναμία τέλος του ίδιου του ερμηνευτή να πλησιάσει ικανοποιητικά ορισμένες δημιουργίες, για να μπορέσει έπειτα να τις κάνει προσιτές στους άλλους. [...]
(από τον πρόλογο του βιβλίου)
O κλασικός φιλόλογος και ομηριστής Iωάννης Θ. Kακριδής γεννήθηκε στην Aθήνα το 1901, γιος του λατινιστή Θεοφάνη Α. Κακριδή. Σπούδασε φιλολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Bερολίνου, Bιέννης και Λειψίας. Tο 1925 αναγορεύθηκε διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Tην περίοδο 1924-1931 εργάσθηκε ως συντάκτης του "Iστορικού Λεξικού" της Aκαδημίας Aθηνών. Tο 1930 εκλέχθηκε υφηγητής της αρχαίας ελληνικής φιλολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το 1939 καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου δίδαξε έως το 1945. Επίσης, δίδαξε στη Στοκχόλμη, στην Ουψάλα, στο Λουντ της Σουηδίας και στο Τύμπιγκεν της Γερμανίας. Οι τολμηρές για την εποχή του ιδέες -θερμός υποστηρικτής της γλωσσικής μεταρρύθμισης, της δημοτικής και του μονοτονικού- προκάλεσαν τη "Δίκη των Τόνων" εναντίον του, την οποία υποκίνησε το Πανεπιστήμιο Αθηνών, μεταξύ 1941-42, και οδήγησε στην αναγκαστική παραίτησή του από την έδρα του. Μεταξύ 1964-1967 διετέλεσε πρόεδρος του Παιδαγωγικού Iνστιτούτου, πρωτοστατώντας στην εκπαίδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου. Το 1968 παραιτήθηκε από το ΑΠΘ εξαιτίας της δικτατορίας. Μετά τη μεταπολίτευση συνεργάστηκε με το ΚΕΜΕ. Πέθανε στην Aθήνα το 1992, αφήνοντας πίσω του πλούσιο συγγραφικό και μεταφραστικό έργο.
(Πηγή: Αρχείο Συγγραφέων ΕΚΕΒΙ)
