Η προσωρινότητα που χαρακτήριζε τους προσανατολισμούς των Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία κατά τις δεκαετίες του 1960 και 1970 και η ελπίδα τους για παλιννόστηση, σε συνδυασμό με τη μεταναστευτική και εκπαιδευτική πολιτική των γερμανικών, αλλά και των ελληνικών, κυβερνήσεων οδήγησαν στη δημιουργία δύο παράλληλων μορφών ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στη Γερμανία. Από τη μια, η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και στοιχείων ιστορίας και πολιτισμού, κυρίως τις απογευματινές ώρες σε Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας, για τους μαθητές που φοιτούσαν σε γερμανικά σχολεία και, από την άλλη, η λειτουργία "αμιγών" Ελληνικών Σχολείων, με βάση τα ελλαδικά Προγράμματα Σπουδών και το εκπαιδευτικό υλικό. Τα "αμιγή" Ελληνικά Σχολεία μπορούν να θεωρηθούν ως προϊόν μιας ιστορικής εξέλιξης και ως ένα εκπαιδευτικοπολιτικό μέτρο που τότε εξυπηρετούσε συγκεκριμένα αιτήματα και ανάγκες των Ελλήνων γονέων και μαθητών. Όμως σήμερα, τρεις δεκαετίες μετά, συνεχίζουν να υπηρετούν τις ανάγκες και τα συμφέροντα των μαθητών τους; Το ερώτημα αυτό απαντάται από την παρούσα έρευνα, η οποία εστιάζει στην αποτύπωση της υπάρχουσας κατάστασης στα αμιγή Ελληνικά Σχολεία κατά το σχολικό έτος 2006/07, στις εισαγωγικές εξετάσεις των αποφοίτων τους και εν γένει των ομογενών σε ελληνικά ΑΕΙ και, τέλος, στην πορεία των ομογενών φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια.
