Η πρώτη αυτή γενική ιστορία του Ελληνικού Θεάτρου από τους Ελληνιστικούς χρόνους μέχρι την εγκαθίδρυση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους το 1830 συνιστά μια ριζική αποστασιοποίηση από τις παραδοσιακές μεθόδους της ιστοριογραφίας. Τείνουμε να πιστεύουμε για την ιστορία ότι ξεδιπλώνεται σαν μια γραμμική συνέχεια σε μιαν εξελικτική μορφή· ωστόσο η ιστορία του ελληνικού θεάτρου είναι κάπως διαφορετική. Αφότου το κλασικό παραδοσιακό θέατρο ολοκλήρωσε τον κύκλο του περί τον έκτο και έβδομο αιώνα, κανένα παραδοσιακό δράμα δεν γράφτηκε ή παραστάθηκε επί σκηνής σε ολόκληρο τον τότε ελληνόφωνο κόσμο για πολύ, εξαιτίας κυρίως της πολέμιας στάσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας απέναντι στα θεάματα. Παράλληλα, πάντως, με την αναβίωση του θεάτρου στην Αναγεννησιακή Ιταλία, το Ελληνικό θέατρο επανακάμπτει στην Ενετοκρατούμενη Κρήτη κατά τον ύστερο δέκατο έκτο αιώνα. Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν την παλινόρθωση του θεάτρου σε διάφορες περιοχές, αν και αυτή χαρακτηρίζεται από αναρίθμητα χάσματα και ασυνέχειες όσον αφορά στη γεωγραφία, την υφολογία, τις θεματολογικές προσεγγίσεις και ιδεολογίες. Αυτές οι ποικιλόμορφες εξελίξεις «εξομαλύνονται» μόνο με την εδραίωση του Ελληνικού Εθνικού Κράτους.
