Το βιβλίο αυτό του ιατροφιλόσοφου Νίκου Φωτιάδη με τίτλο "Ένας κύκλος κλείνει - Διάλογος με τον εαυτό μου" αξίζει να διαβαστεί ακριβώς διότι είναι φιλοσοφικό και μάλιστα πάρα πολύ άξιο και αντάξιο του τίμιου ονόματος της φιλοσοφίας. Εύστοχα ο Νίκος Φωτιάδης υποτιτλοφορεί το πόνημά του "Διάλογος με τον εαυτό μου" συστοιχώντας στην πεμπτουσία του φιλοσοφικού λόγου που είναι διαλογικός. Δεν πρόκειται για μονόλογο με τον εαυτό του, αλλά για διάλογο, επειδή ο Άλλος της συνομιλίας του αντικρούει το Εγώ του ομιλητή μας κι έτσι από τον αντίλογο προκύπτει ο διάλογος αντί για τον μονόλογο. Με αυτόν τον τρόπο τελεσιουργείται ο λόγος στην ελληνική φιλοσοφική αυθεντικότητά του. Ο συγγραφέας μας κλείνει το έργο του δηλώνοντας απλά και ταπεινά, σεμνά και σοβαρά, χωρίς σοβαροφάνεια και δίχως ταπεινολογία, έτσι καθαρά και ειλικρινά: "Χαίρομαι γιατί στην πλειονότητα των πράξεών μου στην ζωή ακολούθησα το σωκρατικό ‘μηδαμώς αδικείν’". [...]
Ο Νίκος Φωτιάδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ορεινό Σητείας της Κρήτης. Σπούδασε ιατρική στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Ειδικεύτηκε στην Ορθοπαιδική Χειρουργική και έκανε μετεκπαίδευση στη Γερμανία. Εργάστηκε για σαράντα σχεδόν χρόνια στην Αθήνα σε νοσοκομεία και κλινικές. Το μεγάλο και ανεξάντλητο ενδιαφέρον του εστιάζεται σε ταξίδια ανά τον κόσμο κυρίως με αυτοκίνητο. Από τα μαθητικά χρόνια τον περιτριγύριζε η επιθυμία της γραφής που ικανοποιούσε πότε, πότε. Στη "ανεργία του συνταξιούχου" όπως γράφει μάζεψε τα σκόρπια γραφτά τα χρησιμοποίησε προσάναμμα και έχει εκδώσει: Μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ατέλειωτο ταξίδι", ένα δοκίμιο με τίτλο "Συμφιλίωση, Αποδοχή, Αναμονή" από τις εκδόσεις Λεβάντες. Μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Η μοναξιά του πλήθους" και το πόνημα "Ένας κύκλος κλείνει - Διάλογος με τον εαυτό μου" από τις εκδόσεις Μελάνι.
