Η απώλεια πυροδοτεί την μνήμη. Άναρχα, κινηματογραφικά. Εγκιβωρίζει ψηφίδες χαρμολύπης, ξέπνοα φτερουγίσματα στα βουνά και τις θάλασσες, τον κότσυφα που σκούζει στα Ζαγοροχώρια, στον Κάμπο της Χίου, στην Βάθεια, την αρμύρα και την σκουριά στις μικρές Κυκλάδες, καθόλου απονήρευτες πια. Είναι μνήμη θνήσκουσα, θρυμματισμένη, ύστερο βλέμμα στην δική σου Νέκυια. Είναι μια μνήμη αμήχανη, παγιδευμένη στην νοσταλγία, ναρκωμένη στη συγκίνηση. Μνήμη χωρίς αντιστάσεις.
