Κάθε φορά που φεύγεις κλεμμένη Καρυάτιδα σ’ αγκομαχητά τρένων και καπνούς μ’ άδειο και αιώνιο βλέμμα στρέφεις την πλάτη και μ’ αποχαιρετά η ελπίδα. Κάθε φορά που φεύγεις, στον τριγμό του πάγου αφήνω ίχνη να με ξαναβρείς. Λαβωμένο αγρίμι σέρνω κατόπιν στη φωλιά τ΄ ακρωτηριασμένο μου μέλος.
