Ένας άνθρωπος αποφασιζει ένα πρωί να βγει απ' το δωμάτιό του για να επανορθώσει ένα λάθος του, για το οποίο ο ίδιος τιμώρησε τον εαυτό του με χίλια χρόνια απόλυτου εγκλεισμού. Από τα εν συνόλω δέκα βιβλία της Ανθρωπωδίας, το πρώτο και το έβδομο που παραδίδονται σήμερα στον αναγνώστη περιγράφουν, το καθένα με διαφορετικό τρόπο, με παραλλαγές και επαναλήψεις, την διαδρομή αυτού του ανθρώπου προς το σημείο του προορισμού του. Η διαδρομή αυτή θα είναι γεμάτη από κάθε είδους επεισόδια, τα οποία παρακολουθεί ο αναγνώστης μέσα από τον περιδινούμενο ρυθμό του γραπτού λόγου, συμμετέχοντας λέξη προς λέξη στην προσπάθεια αυτού του ανθρώπου να εκπληρώσει την επιθυμία του. Γιατί, όποιο κι αν είναι το λάθος, η προσδοκία επανόρθωσής του δεν είναι υπόθεση ενός μόνον ανθρώπου αλλά του καθενός. Η ανθρωπωδία, αυτή η ατελής χιλιετία που δεν τελειώνει και δεν τελειώνεται ποτέ, είναι η μυθοπλαστική και βιοπλαστική αφήγηση αυτής της κοινής όσο και προσωπικής προσδοκίας.
