Η παρούσα εργασία επιχειρεί, μέσω της έννοιας των τυχαίων ευρημάτων, να κατηγοριοποιήσει απαγορεύσεις κτήσης και αποδεικτικής αξιοποίησης αντικειμένων ή πληροφοριών που ανευρίσκονται κατά την διάρκεια των ανακριτικών πράξεων της κατ’ οίκον έρευνας και της άρσης απορρήτου τηλεφωνικής επικοινωνίας.
Το παρόν έργο δεν φιλοδοξεί να εξαντλήσει τα σχετικά θέματα, δεδομένου ότι αυτή η προβληματική έχει απασχολήσει ελάχιστα την ελληνική θεωρία του ποινικού δικονομικού δικαίου και ακόμα λιγότερο τη νομολογία. Στόχος του είναι να παρουσιάσει τα βασικότερα ζητήματα που ανακύπτουν και να συμβάλει στην συζήτηση για την εύρεση λύσεων που να ισορροπούν μεταξύ του καθήκοντος της πολιτείας για δίωξη και τιμωρία των εγκλημάτων και της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.
Μη Διαθέσιμο
