Στη μεταβιομηχανική κοινωνία, σε μια εποχή με έντονα τα στοιχεία της πολιτιστικής μεταβατικότητας και της κοινωνικής ρευστότητας, σε μια χρονική περίοδο που η πληροφορία, η γνώση και η τεχνογνωσία κινούνται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ο πολιτισμός, ο οποίος πάντα συνθέτει την ανθρώπινη φύση, αποκτά πλανητικά χαρακτηριστικά και είναι επιβεβλημένο να επιχειρήσει κανείς μια επανασύνθεσή του οριοθετημένη από τότε μέχρι και τώρα γιατί ο πολιτισμός είναι φαινόμενο ιστορικό.
Ο πολιτισμός, ως ιστός της κοινωνικής συνοχής, είναι υπόθεση όλων. Βρίσκεται πέρα από κάθε ιεραρχική διαβάθμιση και κάθε μορφή πολιτιστικού ηγεμονισμού είναι στην ουσία αντιπολιτισμική. Έτσι, κάθε προσέγγιση εξέλιξης της κουλτούρας και του πολιτισμού θα πρέπει να απεκδύεται οποιαδήποτε μορφή ενδοστρέφειας και ομφαλοσκόπησης, χωρίς να αγνοείται βέβαια η συμβολή του στην αενάως επιτελούμενη σύνθεση, η οποία διαμορφώνεται από τη δυναμική των παναθρώπινων αξιών, της κουλτούρας και της επιστημονικής αλήθειας.
Η ιστορική λοιπόν προσέγγιση της άνθησης του Αρχαίου Ελληνικού Πνεύματος σε σχέση με τη συνεχή γονιμοποιό δράση του στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, είναι ένα σημαντικό θέμα, η έρευνα του οποίου μπορεί να αποκαλύψει αλήθειες χρήσιμες για την κατανόηση του φαινομένου επιβίωσης και εξέλιξης ενός πολιτισμού, αλλά ταυτόχρονα και για την ιστορική κατάταξη του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στις πραγματικές του διαστάσεις.
(Από τον πρόλογο του πρύτανη Σταμάτη Ν. Αλαχιώτη)
