Η μελέτη αυτή προσεγγίζει διεξοδικά τον τομέα της αστυνομικής υλικής βίας και ειδικότερα της ένοπλης, η χρήση της οποίας αποτελεί ένα ακανθώδες και πάντα επίκαιρο θέμα σε παγκόσμιο επίπεδο. Επίκεντρο της σχετικής ανάλυσης η έννοια, η θεμελίωση, οι διακρίσεις, η αναγκαιότητα εφαρμογής της αρχής της αναλογικότητας και οι βασικές προσδιοριστικές παράμετροι της ορθής εφαρμογής της αρχής αυτής, η οποία συνιστά βασική προϋπόθεση και όριο της αστυνομικής δράσης στο σύγχρονο κράτος ασφάλειας και πρόληψης των κινδύνων. Πέραν της περιπτωσιολογίας και της πρόσφατης νομολογίας των ελληνικών δικαστηρίων, παρατίθεται η ισχύουσα νομοθεσία - αντιπαραβαλλόμενη στην ελλιπή και αναχρονιστική παλαιότερη - καθώς και συγκριτική παράθεση της γαλλικής και γερμανικής θεωρίας και νομολογίας.
Η συμβολή της μελέτης είναι καθοριστική για την ενδεδειγμένη λήψη υλικών μέτρων αστυνομικής βίας, η πλημμελής ή κακή χρήση της οποίας δημιουργεί μια τεταμένη έως συγκρουσιακή σχέση των ασκούντων αστυνόμευση οργάνων με τους πολίτες. Πολύ περισσότερο στη σύγχρονη εποχή, όπου η ολοένα επεκτεινόμενη διεύρυνση των αστυνομικών αρμοδιοτήτων και μέσων για την αντιμετώπιση της μεταλλαγμένης και ολοένα αυξανόμενης εγκληματικότητας συνεπάγεται αύξηση των αστυνομικών επεμβάσεων σε ευαίσθητες περιοχές για τις ατομικές ελευθερίες και τα θεμελιώδη δικαιώματα.
