Η παρούσα μονογραφία αφορά στην αρχή της μη αυτοενοχοποίησης, η οποία έχει εξελιχθεί τα τελευταία 10 χρόνια σε δογματικό ζήτημα αιχμής που ελκύει με αυξανόμενη ένταση το ενδιαφέρον της ελληνικής θεωρίας και νομολογίας, καθώς πρόκειται για μία φιλελεύθερη-εγγυητική δικονομική αρχή υπερνομοθετικής ισχύος με ευρύτατη εν δυνάμει προστατευτική εμβέλεια. Το έργο επιδιώκει αφενός να συστηματοποιήσει τα πολλαπλά επιμέρους ερωτήματα που συνέχονται με την ερμηνεία και πρακτική εφαρμογή της αρχής, αφετέρου να καταγράψει συνοπτικά το προστατευτικό της πεδίο στην ελληνική έννομη τάξη. Ενόψει εξάλλου του γεγονότος ότι βασικό άξονα κατοχύρωσης της αρχής στο ελληνικό δίκαιο συνιστά το άρθρο 6 παρ. 1 ΕΣΔΑ, όπως αυτό ερμηνεύεται από το ΕΔΔΑ, η μελέτη επιχειρεί παράλληλα μία συστηματική ανάλυση ιδίως της νεότερης νομολογίας του ΕΔΔΑ σε ό,τι αφορά τα κανονιστικά όρια της αρχής, αναδεικνύοντας έτσι και τα σημεία όπου εμφανίζονται διαφορές μεταξύ της ελληνικής και ευρωπαϊκής νομολογίας στη νοηματοδότηση και πρακτική εφαρμογή της αρχής.
