Από τη γενετική επιστημολογία έως τη γνωστική, τη συγκριτική και την εξελικτική ψυχολογία, ορισμένες έννοιες -όπως εκείνη του "κοινωνικού περιβάλλοντος", "των αυθόρμητων παραστάσεων" ή της "φυσικής σκέψης" του παιδιού, των "μοντέλων" που τη διαμορφώνουν ή των συγκρούσεων που την ωθούν αδιάκοπα στην αλλαγή- βρίσκονται στο επίκεντρο των μελετώνν που αφορούν τη γνωστική λειτουργία και τη μάθηση.
Η ανασυγκρότηση του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται οι μικροί μαθητές για να εξηγήσουν τα φυσικά φαινόμενα και η δημιουργία νέων εκπαιδευτικών προγραμμάτων απασχολούν την έρευνα των διδακτικών μεθοδολογιών που στοχεύουν στην πρόσκτηση των φυσικών και λογικομαθηματικών γνώσεων.
Οι δύο αυτοί προσανατολισμοί συγκλίνουν στη μελέτη της παιδαγωγικής πρακτικής και της εκπαιδευτικής σχέσης, χωρίς πάντα να συναντώνται. Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται η διατύπωση των θεωρητικών, μεθοδολογικών και θεσμικών όρων της διεπιστημονικότητας στη μελέτη των σχέσεων μεταξύ της εκπαίδευσης και της μάθησης κατά το διάστημα της προσχολικής και της πρώτης σχολικής ηλικίας.
Ο Γιάννης Παπαμιχαήλ είναι σήμερα καθηγητής εκπαιδευτικής ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Από το 1992 έως το 2003 ήταν διευθυντής του Εργαστηρίου Πειραματικής Ψυχολογίας της Εκπαίδευσης και Διδακτικής των Επιστημών του Πανεπιστημίου Πατρών και διευθυντής της έδρας ΟΥΝΕΣΚΟ στις Επιστήμες της Εκπαίδευσης του ίδιου Πανεπιστημίου. Βιβλία του στην ελληνική γλώσσα είναι: "Εξατομίκευση και παγκοσμιοποίηση" (2 τόμοι), University Studio Press, 2001, "Αυτοκρατορία και συνειδήσεις", Gutenberg, 2005, "Πολιτικές ανεπάρκειες και κοινωνικές ψευδαισθήσεις στα ζητήματα της παιδείας: φεγγαράκι μου χλωμό...", Antilogos, 2007.
