Αν και η ανάλυση της δυναμικής που οδήγησε στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 έχει αποτελέσει θεματική πλειάδας σημαντικών έργων της ελληνικής κοινωνιολογίας και πολιτικής επιστήμης κατά τις δεκαετίες 1970 και 1980, η ακριβής φύση του δικτατορικού καθεστώτος παραμένει, σε μεγάλο βαθμό, αδιερεύνητη. Ο παρών τόμος, βασισμένος σε εισηγήσεις που παρουσιάσθηκαν στο Ε/ Συνέδριο της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης που διοργανώθηκε σε συνεργασία με το Ίδρυμα Σάκη Καράγιωργα τον Δεκέμβριο του 1997, έχει, έτσι, τόσο θεωρητικές-συγκριτικές όσο και πραγματολογικές στοχεύσεις. Αφορούν στην ένταξη της μελέτης του ελληνικού αυταρχικού καθεστώτος στη διεθνή εμπειρία και την αποτίμηση των πολιτικών και ιδεολογικών πρακτικών του, καθώς και πλευρών της αντίστασης που επιδείχθηκε εναντίον του.
Ο τόμος περιλαμβάνει επίσης παράρτημα με τη συζήτηση στρογγυλής τράπεζας που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου για τον ρόλο του αμερικανικού παράγοντα, η οποία μπορεί να αποτελέσει πολύτιμη πρώτη ύλη για νέες επεξεργασίες αλλά και προβληματισμούς για το σήμερα. Όμως η προσπάθεια για κατανόηση των επιπτώσεων της δικτατορίας έχει ταυτόχρονα και συγχρονικές στοχεύσεις. Βασική φιλοδοξία του τόμου είναι η δημιουργία προβληματισμού που θα συμβάλει στην υπέρβαση των διευρυνόμενων περιοχών δημοκρατικής ελλειμματικότητας, οι οποίες επηρεάζουν αρνητικά το σημερινό πολιτικό σύστημα. Σε μια περίοδο που εντεινόμενα φαινόμενα κρίσης τείνουν να απειλούν παγιωμένες δημοκρατικές λειτουργίες-κατακτήσεις, η θεωρητικά πρωθύστερη διερεύνηση ενός δικτατορικού καθεστώτος μπορεί, έτσι, να καταστεί εξαιρετικά επίκαιρη.
