Το πρώτο μέρος της παρούσας μελέτης έχει ως αντικείμενο τη ρύθμιση των συναφών υποθέσεων στο ελληνικό δικονομικό δίκαιο με την καθιέρωση της συνάφειας ως αποκλειστικής ειδικής δωσιδικίας.
Στο δεύτερο μέρος προσεγγίζεται η ρύθμιση της συνάφειας από τον Κανονισμό 44/2001. Όπως θα αναπτυχθεί, τα προβλήματα, μεταξύ των οποίων και ο καθορισμός της αόριστης και ασαφούς έννοιας της συνάφειας, είναι κοινά, οι επιλογές όμως του έλληνα και του κοινοτικού νομοθέτη για την επίλυσή τους διαφέρουν.
