[...] Η αναφορά στο ελαιόδεντρο είναι αρκετά σύνηθες γεγονός στην ευρωπαϊκή γραμματεία του 19ου και του 20ού αιώνα. Το δέντρο αυτό μάλιστα θα αποτελέσει το έμβλημα της έλξης που ασκεί στους βόρειους λαούς η Μεσόγειος, θα σημάνει τον πόθο για φως και ζέστη, θα γίνει σύμβολο μιας φύσης καλλιεργημένης και προσιτής, συνώνυμο της εγκράτειας και της διαλλακτικότητας, ακόμα και έναυσμα στοχασμού σχετικά με τη χρονική διάρκεια του βίου μας, η οποία είναι πάντα ένα μικρό απόσπασμα του ευρύτερου ιστορικού χρόνου.
Σε αντίθεση προς τα προαναφερθέντα, τα κείμενα της ελληνικής λογοτεχνίας εκφράζουν την καθημερινή, άμεση και βιωματική σχέση του συγγραφέα με το δέντρο της ελιάς, το οποίο είναι σχεδόν πάντοτε ενταγμένο στο φυσικό του περιβάλλον. Εδώ, η σχέση που αναπτύσσεται με την ελιά και τον καρπό της δεν έχει νοσταλγική χροιά. Πολύ περισσότερο έχουμε να κάνουμε με την περιγραφή μιας άμεσης, προσωπικής εμπειρίας, η οποία δεν είναι απαραιτήτως γαλήνια. Εδώ οι μεταφορές είναι πιο νηφάλιες, οι συμβολισμοί πιο απλοί, η σχέση με την ιστορία πιο άμεση.
[...] (από το επίμετρο του βιβλίου)
