Η θεματική του συγκεκριμένου βιβλίου αναφέρεται στις επιδράσεις των κοινωνικών και τεχνολογικών εξελίξεων που έχουν εισβάλει δυναμικά στη ζωή μας, και ειδικότερα στη ζωή και στην κινητικότητα των σημερινών παιδιών.
Το περιβάλλον, ο χώρος, ο χρόνος και η πορεία της ζωής με τις πολύκλαδες δραστηριότητές της έχουν υποστεί πολλές αλλαγές με την παρέμβαση των Νέων Τεχνολογιών και της πυκνής και άναρχης δόμησης, με αποτέλεσμα να μην προσφέρουν πια τα ερεθίσματα που έχουν ανάγκη τα παιδιά. Ο χώρος και ο χρόνος για κίνηση και για παιγνίδι περιορίστηκαν σημαντικά, και η εξέλιξη αυτή οδήγησε σε υποκινητικότητα. Ακόμη και αυτοί οι δρόμοι της γειτονιάς, που άλλοτε επέτρεπαν τις κινητικές και άλλες δραστηριότητες των παιδιών, σήμερα με την αύξηση των αυτοκινήτων δεν προσφέρονται για αυθόρμητες και ελεύθερες δραστηριότητες. Έτσι, η διαρκώς μεταβαλλόμενη κοινωνικοπολιτιστική πραγματικότητα, καθώς και ο περιορισμός της κινητικότητας των παιδιών μέσα και έξω από το σχολείο, επιβάλλουν τη δημιουργία ενός νέου τύπου σχολείου, με περισσότερη κίνηση, το οποίο καλείται να αναλάβει μια νέα αποστολή ισόρροπης ανάπτυξης των σωματικών και πνευματικών δυνάμεών τους.
Το σχολείο σήμερα οφείλει να επιλύσει πολλά προβλήματα, που έχουν να κάνουν μόνο με τη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά και προβλήματα αυτοσυγκέντρωσης, ανησυχίας, απροθυμίας των μαθητών για μάθηση. Επίσης, προβλήματα που δημιουργεί η διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, η τεχνολογική ανάπτυξη, ο μετασχηματισμός των παραγωγικών διαδικασιών από πρωτογενείς σε δευτερογενείς και τριτογενείς, καθώς και προβλήματα που δημιουργεί ο μετασχηματισμός των κοινωνικοπολιτικών δομών. Τα παραπάνω προβλήματα έχουν επηρεάσει αρνητικά την ψυχοσωματική ανάπτυξη των παιδιών. Ένα παρόμοιο ζήτημα είναι και η κινητικότητα των παιδιών μέσα και έξω από την αίθουσα του σχολείου.
Με δεδομένη την αξία και την αναγκαιότητα της κινητικότητας των μαθητών, η οποία όλο και πιο πολύ περιορίζεται, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ισόρροπη ανάπτυξή τους, αναζητήσαμε παιδαγωγικά ερείσματα για να στηρίξουμε την πρότασή μας για ένα νέου τύπου σχολείο, που θα προσφέρει περισσότερη κίνηση. Τα ερείσματα που αναζητήσαμε στηρίζονται όχι μόνο στις ερευνητικές εργασίες και τη σχολική πρακτική τους εφαρμογή, αλλά και σε μια ιδιαίτερη αγωνία για τους ίδιους τους μαθητές.
Πέραν τούτων, πιστεύουμε ότι η δημιουργία ενός νέου τύπου σχολείου, με περισσότερη κίνηση για τους μαθητές, αποτελεί μια συμβολή στη διαδικασία διδασκαλίας-μάθησης και μιας νέας αγωγής υγείας, στην οποία θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη προσοχή στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας μας.
Ο Χρήστος Ι. Παππάς γεννήθηκε στην κάτω Ρευματιά Πρεβέζης. Σπούδασε Κοινωνικές Επιστήμες, Φυσική Αγωγή και Αθλητισμό στο Πανεπιστήμιο του Σάαρλαντ (Saarland) Γερμανίας. Το 1981 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής στο παραπάνω Πανεπιστήμιο, όπου δίδαξε επίσης στο Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού. Παράλληλα, διορίστηκε από το Υπουργείο Παιδείας του Ομοσπονδιακού Κρατιδίου του Σάαρλαντ στη Δευτεροβάθια Εκπαίδευση (1972-87). Από το 1987 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, όπου και ανέλαβε τα καθήκοντα του Διευθυντή για την οργάνωση και διοίκηση του πανεπιστημίου αθλητισμού. Είναι λέκτορας στο παιδαγωγικό τμήμα δημοτικής εκπαίδευσης και διδάσκει το αντικείμενο της Κοινωνιολογίας της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού. Τα επιστημονικά και ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται κυρίως σε κοινωνιολογικά, παιδαγωγικά και ιστορικά θέματα της Φυσικής Αγωγής και του Αθλητισμού.
