"Απ' την είσοδο του μεγάρου, φωνές και ακορντεόν ακούγονταν σε όλη τη σκάλα. Χτύπησα το κουδούνι λιγάκι κακόκεφος: άσκημο πράμα να πηγαίνεις σε πάρτυ μονάχος. Πίσω από την πόρτα ξεχώριζαν γυναικείες φωνές.
Μου άνοιξε η αδελφή του Παράσχου με πολλή εγκαρδιότητα.
- Ο φίλος του Παράσχου, ο ποιητής;
Χαμογέλασα ξεροκαταπίνοντας. Η αδελφή μού πήρε το παλτό και με οδήγησε στο σαλόνι. Ήταν ξανθιά και λεπτοκαμωμένη, με ένα λεκέ κάτω από το αριστερό μάτι.
Το σαλόνι πνίγονταν στον θόρυβο και τον καπνό. Σε μια γωνία ο ακορντεονίστας, τριγυρισμένος από μεζέδες και σταχτοδοχεία, έπαιζε με δεξιοτεχνία αλλά άκεφα. Στη μέση χόρευαν τέσσερα πέντε ζευγάρια. Άλλοι είχαν θρονιαστεί στις πολυθρόνες και τον καναπέ." [...]
(από το διήγημα: "Χαλασμένο στομάχι")
