Με τη βεβαιότητα της συνέχειας και της επανάληψης έρχονται και φεύγουν οι εποχές, οι τέσσερις, ή όσες δεχόμαστε πως είναι. Από αυτή την ακολουθία των εποχών, που χρονικά και τοπικά έχει διαστάσεις και όρια, δημιουργείται μια άλλη εποχή. Ας την πούμε «Πέμπτη Εποχή». Η μόνη χωρίς όρια, έχει τη δυνατότητα του ταυτόχρονου και του ταυτότοπου στην άχρονη και άτοπη διάσταση της ανθρώπινης συνείδησης συμπεριλαμβανομένου και του ασυνειδήτου.
Η «Πέμπτη Εποχή», ανθρώπινο δημιούργημα και απόκτημα, περιέχει όλα τα συμβάντα που ο πρωταγωνιστής και οι ήρωές της διαδραμάτισαν ή συμμετείχαν στις άλλες τέσσερις ή στις οσεσδήποτε άλλες εποχές.
Η «Πέμπτη Εποχή» δεν υπακούει σε φυσικούς νόμους. Υπάρχει ταυτόχρονα με όλους τους τόπους και τους χρόνους της και, τελικά, είναι η μόνη σταθερή και πραγματική. Κάθε της στιγμή, από τις αμέτρητες στιγμές των άλλων εποχών, είναι η «πεμπτουσία» των εποχών της ζωής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η «Πέμπτη» είναι και η καλύτερη των εποχών. Μπορεί να είναι φωτεινή ή σκοτεινή, ανώδυνη ή οδυνηρή, ήρεμη ή θυελλώδης, μπορεί να είναι λίγο ή πολύ απ’ όλα αυτά μαζί.
Στην παρούσα «Λιτανεία», επιχειρείται να τιθασευτεί ελάχιστο μέρος αυτής της «Πέμπτης Εποχής» και πρωταγωνιστής και ήρωες (άγιοι ή αμαρτωλοί, γενναίοι ή δειλοί, πιστοί ή προδότες, αγνοί ή δόλιοι, θύματα ή θύτες), να υπακούσουν σε κανόνες και αισθητικές και στη σειρά της σελιδοποίησης.
Παρακολουθώντας ο θεατής - αναγνώστης τη «Λιτανεία - παρέλαση» της «Πέμπτης Εποχής», αντιλαμβάνεται τον σκοπό της. Δεν είναι ο έπαινος, η τιμωρία ή η άφεση αμαρτιών, αλλά η Εξιλέωση.
