Μια σειρά από αληθινές ιστορίες, όπου η πραγματικότητα ξεπερνάει τα όριά της κι αφήνεται ελεύθερα να ζυμωθεί με τ' όνειρο. Kάθε εξιστόρηση, με στολή παραλλαγής και παραπλανητικές κινήσεις, πλησιάζει την ουσία, την ακουμπάει, κι ύστερα, σαν πυροτέχνημα, σε μαύρο φόντο σκάει. αφήνοντας στιγμιαία να φανούν, όλα όσα κουβαλάμε μέσα μας καρφιτσωμένα σε άχρονους χρόνους πια. Ένα ανακάτεμα συναισθημάτων και εικόνων, όπου η κάθε λέξη, παίζει το ρόλο, μονάχα, του φανοστάτη, στον ατέλειωτο δρόμο του απερίγραπτου «νιώθω».
Oι αληθινές αυτές ιστορίες δεν είναι ιστορικά ντοκουμέντα ενός κόσμου ή μιας εποχής. Aπλά γίνονται αφορμή ή, αν θέλετε, διαβατήριο για να ταξιδέψουμε στην απέναντι όχθη, απ' όπου,
ακούμε τον Mίλτο Σαχτούρη να λέει: «είδα και τον εαυτό μου να περνάει έξω από τη βιτρίνα
ήταν απέραντα θλιμμένος και σκεφτικός».
