Ο μύθος στην ποιητική της Κουτσουμπέλη είναι αφαιρετικός, ελλειπτικός, κρυπτικός. Πολλές φορές, λειτουργεί μέσα από κώδικες, σύμβολα και αρχέτυπα με τα χαρακτηριστικά του υπερρεαλισμού, αλλά και του εξπρεσιονισμού. Τα ποιήματα κινούνται μέσα στο βάθος του υποσυνείδητου, σαν το Θησέα. Χωρίς τη βοήθεια του μίτου διατρέχουν τον εσωτερικό λαβύρινθο. Εξερευνούν το υποσυνείδητο και προσπαθούν να το κατανοήσουν μέσα από τολμηρούς συνδυασμούς υλικών, λέξεων και ήχων. Φαντασία και ένταση, επαναλήψεις και συνηχήσεις, αντιθετικά δίπολα, εσωτερικές ροπές και άρτιες ή θραυσματικές εικόνες μύθου, παραμυθιού, αφαιρετικής σκηνοθεσίας και ιμπρεσιονισμού καταφέρνουν να συνυπάρξουν και να αλληλεπιδράσουν ποιητικά. Τα δραματικά στοιχεία και ο λόγος που ρέει δίνουν διαυγείς ποιητικές φράσεις και θεατρικά χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα μεταφέρουν το συγκινησιακό φορτίο ενδυναμώνοντας την αυτοέκφραση του βαθύτατου ψυχισμού. Λόγος βαθιά ανθρώπινος, βαθιά ερωτικός και συνάμα φιλοσοφικός ανατέμνει το συνειδητό και το ασυνείδητο του ανθρώπου μέσα από μια συχνά μυθική ή ονειρική περιπλάνηση, κινεί και συν-κινεί τον αναγνώστη. Κάποιες φορές παίζει με το φως και τις αντανακλάσεις του σαν ιμπρεσιονιστής ζωγράφος.
