Η αδικία είναι που μας αφορά. Σ' αυτό έχουμε καταλήξει μετά από δυο εβδομάδες σεμιναρίου. Και τώρα, εγκλωβισμένος στην ταράτσα του παραθαλάσσιου πανδοχείου με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ, κι ενώ από το ισόγειο κάποιος από τους ντόπιους απειλεί να μας βάλει φωτιά, αναπόφευκτα σκέφτομαι πόσο δίκαιο μπορεί να είναι αν τελειώσουν όλα εδώ, με αυτόν τον τρόπο, τόσο ξαφνικά. Κάπως έτσι όμως δεν ξεκίνησαν όλα;
Την πρώτη μέρα μας στο νησί, άρχισα ξάφνου να κολυμπάω αμέτρητα χιλιόμετρα με την ιδέα μιας φανταστικής ρουφήχτρας να με καταδιώκει. Από εκεί μέχρι σήμερα πολλά έχουν συμβεί. Ο Πολωνός μασέρ, η κούκλα βιτρίνας, τα μεταλλαγμένα ψάρια του ενυδρείου στην κάτω αυλή, όλα στροβιλίζονται στη δύνη εκείνης της πρώτης αποκάλυψης. Κάποιος εδώ, είχε αναφέρει το χαμένο άγαλμα της "θεάς Ευτυχίας".
Έναν από μηχανής θεό, να τι χρειαζόμαστε τώρα, λίγο πριν γίνουμε όλοι στάχτη.
