Οι ηθικές και πολιτικές ιδέες που επικρατούν στην ορθόδοξη Βαλκανική, λίγο πριν και μετά την Άλωση, θα αποτελέσουν γόνιμο υπέδαφος για την ανάπτυξη και καρποφορία της "Κρητικής σχολής", ένα εκ των σπουδαιοτέρων κεφαλαίων της ιστορίας της ελληνικής ζωγραφικής.
Είναι, ωστόσο, προφανές ότι η τέχνη των "Κρητικών" είναι προϊόν αντινομίας η μάλλον διπλής "συμφωνίας": πρώτον, με την επίσημη πολιτική της ηγεσίας των Ορθοδόξων για αρμονική συμβίωση με την αλλόθρησκη εξουσία και με την (θεωρητική) απαίτηση του μεταβυζαντινού μοναχισμού για "αποστασιοποίηση" από τα εγκόσμια πράγματα. Εν κατακλείδι, το "στρατευμένο" ιδίωμα των "κρητικών" ζωγράφων εκδηλώνει με τρόπο άριστο την έσω τρέπουσα ιδεολογία της περιόδου και τον συγκεντρωτισμό της Μεγάλης Εκκλησίας, ως παράγοντας ιδεολογικής ομοιογένειας και σταθερότητας. Παρέχει δε αυτό την "δέουσα μορφή", η οποία δηλώνει και υποβάλλει την νέα τάξη πραγμάτων και ταυτόχρονα τον κυρίαρχο λόγο εξουσίας εντός της οθωμανικής Οικουμένης.
Ο Κωνσταντίνος Βαφειάδης σπούδασε Καλές Τέχνες και Ιστορία της Τέχνης στην Α.Σ.Κ.Τ. Αθηνών, Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και Βυζαντινή Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο οποίο και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή.
Η μεταδιδακτορική του δραστηριότητα περιλαμβάνει συμμετοχές σε ερευνητικά προγράμματα, ανασκαφές και συνέδρια, καθώς επίσης συγγραφή αυτοτελών μελετών, δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά, αλλά και επιφυλλίδες στον ημερήσιο τύπο. Είναι μέλος της Χριστιανικής Αρχαιολογικής Εταιρίας και άλλων πνευματικών φορέων και οργανώσεων. Έχει διδάξει Ιστορία της Τέχνης στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου καθώς και στο Τμήμα Γραφικών και Καλλιτεχνικών Σπουδών του ΤΕΙ Αθηνών. Συμμετέχει επίσης ενεργά στα καλλιτεχνικά δρώμενα της χώρας με εκθέσεις, εικονογραφήσεις δημοσίων κτηρίων και ιερών ναών και με δοκίμια που αφορούν κυρίως τη σύγχρονη θρησκευτική ζωγραφική.
