Μύθοι, θρύλοι, ιστορίες, παραμύθια, κατορθώματα, ονειράτα και οι ερμηνείες τους, γιόμιζαν τον χρόνο στις ατελείωτες ώρες της δουλειάς στα καπνά, στα καφενεία μα και στις γειτονιές όπου μαζώνονταν οι γυναίκες και συζητούσαν με τις ώρες πλέκοντας παράλληλα.
Τοπολιάνη Σερρών, το κατοπινό Χρυσό, όπως ονομάστηκε μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1912-13. Η νέα ονομασία δόθηκε όχι γιατί είχε ή έχει και κρύβει χρυσάφι, αλλά γιατί η επιτροπή που επισκέφθηκε το χωριό για να διαπιστώσει αν το όνομά του υπήρχε προτού την τουρκοκρατία ή προέκυψε κατά τη διάρκειά της, δεν πείσθηκε από τους κατοίκους ότι ήταν προγενέστερο της και βλέποντας τα χρυσαφικά που είχαν κρεμασμένες οι γυναίκες στα στήθια τους και λαμπύριζαν στον ήλιο, το ονόμασαν Χρυσός
Ο Δημήτρης Μπατσιούλας γεννήθηκε το 1946 στο Χρυσό Σερρών από γονείς καπνοπαραγωγούς, όπου τελείωσε και το εξατάξιο Γυμνάσιο. Σπούδασε στην Αθήνα, στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών (ΑΣΟΕΕ και τώρα Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών), εργαζόμενος παράλληλα σε διάφορες δουλειές για να καλύψει τα έξοδα σπουδών και διαμονής του στην Αθήνα. Το 1971 και ενώ υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία στην Πολεμική Αεροπορία, πήρε μέρος στις εξετάσεις της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων όπου πέτυχε ως Οικονομικός Αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού. Κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας του στο Πολεμικό Ναυτικό υπηρέτησε σε διάφορες θέσεις, πολεμικά πλοία, κέντρο εφοδιασμού Ναυτικού, Οικονομική Επιθεώρηση Πολεμικού Ναυτικού, κλπ. Το 1981, κατόπιν επιτυχών εξετάσεων στην αρμόδια υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, μετέβη στην ανωτέρω χώρα για εκπαίδευση στο εφοδιαστικό σύστημα των Ενόπλων Δυνάμεων του ΝΑΤΟ. Το 1991 τοποθετήθηκε στο Γραφείο του Ναυτικού Ακολούθου στην πρώην πρωτεύουσα της Γερμανίας, Βόννη, ως οικονομικός Αξιωματικός, για δύο χρόνια και το 1998 υπέβαλε την παραίτηση του και αποστρατεύτηκε με το βαθμό του Αρχιπλοιάρχου. Από τότε απασχολείται σε εταιρεία του κλάδου του αυτοκινήτου σε διευθυντική θέση. Είναι παντρεμένος με την Ελένη, υπάλληλο του Υπουργείου Οικονομικών και έχουν δύο γιους, το Στέργιο και το Νίκο, που έχουν σπουδάσει πληροφορική και διατηρούν εκδοτικό οίκο. Το πρώτο του βιβλίο "Τα Ντουρντουβάκια" εκδόθηκε το 2006 και αναφέρεται τόσο στην κουλτούρα του τόπου καταγωγής του όσο και στη Βουλγαρική κατοχή στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη από το 1941 μέχρι το 1944. Η συλλογή και διασταύρωση στοιχείων για το έργο αυτό είχε ξεκινήσει από τα φοιτητικά του χρόνια. Το δεύτερό του βιβλίο που φέρει τον ανορθόγραφο τίτλο "Ο Διστιχηζμένος Κομονιστής" εκδόθηκε το 2007 και αναφέρεται στις καταγεγραμμένες σκέψεις και απόψεις ενός απλού μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας και συγκεκριμένα του αδελφού της γιαγιάς του από τη μεριά της μάνας του. Το 2011 εξέδωσε το τρίτο του βιβλίο το "Ο Καπετάν Παραλής".
