Συνεχίζουμε την έκδοση των Ηθικών του Πλούταρχου με τρεις νέες πραγματείες: «Πώς τις αν υπ' εχθρών ωφελοίτο», «Πώς τις αν αίσθοιτο εαυτού προκόπτοντος επ' αρετής» και «Περί Πολυπραγμοσύνης».
Οι πιο πολλοί άνθρωποι θεωρούν τους εχθρούς τους σαν κάτι αποκρουστικό και ορθώνουν ένα τείχος ανάμεσα σ' αυτούς κι' εκείνους. Ένα τείχος για να προστατευτούν.
Ο Πλούταρχος μας αποδείχνει ότι μπορεί ο άνθρωπος να ωφεληθεί ακόμα και από τους εχθρούς του φτάνει να γκρεμίσει αυτό το τείχος.
Στη δεύτερη πραγματεία δίνονται οδηγίες για να μπορεί εκείνος που επιθυμεί να προοδεύσει στην αρετή να διαπιστώνει από καιρό σε καιρό την πρόοδο που έχει κάνει. Βέβαια είναι και η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε ένας κριτής, όμως η συμπεριφορά μας απέναντί της είναι πολλές φορές επίπλαστη. Ο Πλούταρχος δίνει κριτήρια για ουσιαστική πρόοδο γι' αυτούς, που το θέλουν.
Με την τρίτη πραγματεία ο Πλούταρχος αποδείχνει ότι η πολυπραγμοσύνη είναι οπωσδήποτε ανώφελη και μόνο όταν αναφέρεται στον εαυτό μας μπορεί να αποδώσει καρπούς φέρνοντας στην επιφάνεια ελαττωματικές καταστάσεις που είναι επιβλαβείς και για το ίδιο το άτομο αλλά και για την κοινωνία.
Ο Πλούταρχος (περ. 45 - περ. 120 μ.Χ.) καταγόταν από εύπορη αριστοκρατική οικογένεια της Χαιρώνειας της Βοιωτίας, όπου γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Φοίτησε στην Ακαδημία της Αθήνας και ταξίδεψε στην Ελλάδα, στην Αλεξάνδρεια, στη Μικρά Ασία και την Ιταλία. Επισκέφθηκε τουλάχιστον δύο φορές τη Ρώμη, όπου συνδέθηκε με κύκλους του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος. Έχαιρε μεγάλου σεβασμού και τιμήθηκε με διάφορα δημόσια αξιώματα. Επί "πολλάς πυθιάδας", τουλάχιστον είκοσι χρόνια, διετέλεσε πρωθιερέας του μαντείου των Δελφών. Έμεινε γνωστός ως ο μεγάλος βιογράφος της αρχαιότητας, χάρη στους πενήντα (από τους οποίους σώζονται οι 48) "Βίους Παραλλήλους επιφανών Ελλήνων και Ρωμαίων". Το έργο του περιλαμβάνει επιπλέον περίπου διακόσια (σώζονται 78) κείμενα ποικίλης θεματολογίας, δοκίμια, ομιλίες και διαλόγους, στο σύνολο των οποίων δόθηκε, όχι απολύτως εύστοχα, ο τίτλος "Ηθικά". Η επίδραση που άσκησε το έργο του Πλούταρχου ήταν τεράστια. Έχει γραφτεί ότι μέσα από αυτό έχουμε όλοι οι μεταγενέστεροι γνωρίσει την ελληνική και τη ρωμαϊκή αρχαιότητα. Ειδικά μεταξύ του 16ου και του 18ου αιώνα η διάδοσή του στους μορφωμένους ευρωπαϊκούς κύκλους δεν απείχε εκείνης της Βίβλου. Στους θαυμαστές του και σ' εκείνους που άντλησαν από αυτό κατά τους τελευταίους αιώνες συγκαταλέγονται, ενδεικτικά, ο Έρασμος, που μετέφρασε στα λατινικά και αφιέρωσε στον Ερρίκο Η΄ το "Πως αν τις διακρίνοιε τον κόλακα του φίλου"· ο Μονταίν, που εμπνεύστηκε τις "Δοκιμές" του από τα "Ηθικά"· ο Σαίξπηρ, που βάσισε στους "Βίους" τις ρωμαϊκές τραγωδίες του· ο Ρουσσώ και ο Γκαίτε, που κατέτασσαν τον Πλούταρχο στους αγαπημένους τους συγγραφείς· ο Μπετόβεν, που τον εκτιμούσε όσο και τον Όμηρο και αναζήτησε στο έργο του στήριγμα όταν έχανε την ακοή του· ο Έμερσον και οι υπερβατιστές· ο Καβάφης, στο "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον", στους "Αλεξανδρινούς βασιλείς" κ.α., ενώ οι "Παράλληλοι Βίοι" ήταν το αγαπημένο ανάγνωσμα του Ναπολέοντα. Η μελέτη του Πλούταρχου εγκαταλείφθηκε κατά τον 19ο αιώνα, κυρίως επειδή το έργο του αποδεικνυόταν αναξιόπιστο για την ιστορική ανασύνθεση του ελληνορωμαϊκού παρελθόντος. Εντούτοις ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν τόσο για την ιστορική ακρίβεια, όσο για το χαρακτήρα και την ψυχολογία των ηρώων του, καθώς και για την ηθική διάσταση των πράξεών τους. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα το ενδιαφέρον για το έργο του Πλούταρχου ώς έναν βαθμό αναζωπυρώθηκε, ωστόσο περιορίστηκε κυρίως στην ακαδημαϊκή κοινότητα.
