Σήμερα στην πατρίδα μας και στον κόσμο ολόκληρο είμαστε μάρτυρες μιας πολύμορφης κρίσης. Η κρίση διατρέχει τις αξίες, τις ιδεολογίες, τις λογικές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης, και βέβαια και τη χώρα μας.
Μια από τις πιο σημαντικές κρίσεις είναι αυτή που στις μέρες μας την περιγράφουμε με τις λέξεις «Οικολογική κρίση».
Μετά τις πρόσφατες πυρκαγιές της χώρας που κατέστρεψαν πάνω από 3.000.000 στρέμματα αγροτικών, δασικών εκτάσεων κλπ., αλλά και εκείνες του 2000 που κατέκαυσαν 2.150.000 στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων, ο μέχρι σήμερα απολογισμός είναι πραγματικά εφιαλτικός και αγγίζει τα όρια της εθνικής κρίσης.
Η καταστροφή φέτος της Ζαχάρως Ηλείας με τις τραγικές συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές, του Εθνικού Δρυμού Πάρνηθας, του μέρους του Εθνικού Δρυμού Βάλια Κάλντα το 2000, του Μαινάλου το 2000, της Χαλκιδικής το 2006, η εφιαλτική, ανεπανάληπτη και ουσιαστικά μη αντιστρέψιμη καταστροφή ολόκληρου του ορεινού δασικού συμπλέγματος του Γράμμου και του Ταϋγέτου (πρόκειται για τη μεγαλύτερη οικολογική καταστροφή που δοκιμάσαμε σε όλη τη σύγχρονη ιστορία του ελληνικού κράτους), του Πάρνωνα, του Νότιου Πηλίου, της περιοχής Αιγίου, της Νότιας Ευβοίας επίσης με νεκρούς, της Λακωνίας και το κάψιμο για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ χρόνια μέρους του ορεινού όγκου της Πεντέλης, δείχνουν ανάγλυφα την πραγματικότητα. [...]
[...] Εκτός από τα μέτρα που πρέπει να πάρει η πολιτεία, πρέπει και οι πολίτες της, ΕΜΕΙΣ, να κάνουμε κάτι. Η πιο ουσιαστική και πιο αποδοτική δράση είναι χωρίς αμφιβολία το συστηματικό βάθεμα της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, τόσο στις νέες γενεές όσο και στους μεγαλύτερους. [...]
