Μέσα στην έρημο ζούσε το μεγάλο δέντρο· αψηλό, αγέρωχο, να μετρά το χρόνο, να δροσίζει στη σκιά του τα καραβάνια -και να περιμένει... Απ' την κορφή του, ψηλή σα μάτι φάρου, κοιτούσε τον κόσμο, τους λιγοστούς ανθρώπους και περίμενε. Κι είχε ξεχάσει πια τι 'ταν αυτό που πάσχιζε να ξακρίνει στον αναλλοιωμένο ορίζοντα. Ώσπου έφτασε κείνη η μέρα του θρύλου, και τότε το δέντρο κατάλαβε... θυμήθηκε. Κι άρχισε να παίζει, καθώς υποκλινόταν, τη μουσική του, μια μουσική φκιαγμένη γι' αυτιά θεϊκά, καθώς υποκλινόταν σ' Εκείνο το παιδί που μάζευε τον καρπό του.
Μη Διαθέσιμο
