Το σκηνικό έχει στηθεί
Απαιτητικός ο ρόλος
Παρατηρείς, παίζεις
Στέκεις στο πεζούλι και θαυμάζεις σιωπηλά
πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, που χτες γέμιζαν τις αλάνες
Δίχως μιλιά, αποχαιρετάς αυτό που τελειώνει,
σαν τον ορίζοντα που δέχεται τον ήλιο στη δύση του
Πίνεις καφέ με τον εαυτό σου και μετράς χωρίς λόγια
τα λάθη σου και τα σωστά
Τα πικρά σου μάτια κονταροχτυπιούνται
με μια πραγματικότητα που αφήνει αιμόφυρτα τα όνειρά σου
Αχ, να μπορούσαν, σκέφτεσαι, τα μικρά σου τα χέρια
να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο...
Δαγκώνεις αμίλητος μια μπουκιά του νόστου σου
Κι η σκόνη αθόρυβα φέρνει στο κατώφλι σου
την πιο τρελή σου απαντοχή
Αφήνεσαι, χωρίς λέξη να πεις, στη ζεστή αγκαλιά
Στη σιωπή οι δύο είναι σαν ένας
Κι όταν κυλάς στους δρόμους της ποίησης,
κολυμπάς στην εύθραυστη μουσική της ψυχής
Αν σκεφτείς πόσο ειρηνικά βγαίνει στον ουρανό
το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα...
Κι όμως, όλοι θα σταθούν να το θαυμάσουν
Και οι βουβοί ρόλοι έχουν τη δύναμή τους...
