Το σκηνικό έχει στηθεί
Απαιτητικός ο ρόλος
Παρατηρείς, παίζεις
Στέκεις στο πεζούλι και θαυμάζεις σιωπηλά
πόσο μεγάλωσαν τα παιδιά, που χτες γέμιζαν τις αλάνες
Δίχως μιλιά, αποχαιρετάς αυτό που τελειώνει,
σαν τον ορίζοντα που δέχεται τον ήλιο στη δύση του
Πίνεις καφέ με τον εαυτό σου και μετράς χωρίς λόγια
τα λάθη σου και τα σωστά
Τα πικρά σου μάτια κονταροχτυπιούνται
με μια πραγματικότητα που αφήνει αιμόφυρτα τα όνειρά σου
Αχ, να μπορούσαν, σκέφτεσαι, τα μικρά σου τα χέρια
να φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο...
Δαγκώνεις αμίλητος μια μπουκιά του νόστου σου
Κι η σκόνη αθόρυβα φέρνει στο κατώφλι σου
την πιο τρελή σου απαντοχή
Αφήνεσαι, χωρίς λέξη να πεις, στη ζεστή αγκαλιά
Στη σιωπή οι δύο είναι σαν ένας
Κι όταν κυλάς στους δρόμους της ποίησης,
κολυμπάς στην εύθραυστη μουσική της ψυχής
Αν σκεφτείς πόσο ειρηνικά βγαίνει στον ουρανό
το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα...
Κι όμως, όλοι θα σταθούν να το θαυμάσουν
Και οι βουβοί ρόλοι έχουν τη δύναμή τους...
H Μαίρη Πίσια γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε Μεσαιωνική και Νεοελληνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Από το 1990 εργάζεται στη δημόσια εκπαίδευση ως εκπαιδευτικός. Το 2009 κάνει την πρώτη της παρουσία στον χώρο του βιβλίου με τη συμμετοχή της στη συλλογή διηγημάτων "7 ψυχές, 7 ζωές" (εκδ. Χρ. Δαρδανός). Το 2011 και το 2012 δύο θεατρικά της έργα παρουσιάστηκαν στο διεθνές φεστιβάλ του θεάτρου Πέτρας και στα πολιτιστικά δρώμενα του δήμου Ιλίου, από την ομάδα "Ερωτέχνες". Έχει συμμετάσχει σε ομάδες δημιουργικής γραφής και σε ποιητικά αφιερώματα ενώ κείμενά της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά. Η τριλογία της με τίτλο "Τρεις δράκοι, μα τι δράκοι!" είναι η πρώτη της ατομική έκδοση. Ζει στην Αθήνα, είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
