Άπλωνες τα όνειρα υγρά, σε κόκινο ατλαζένιο σχοινί / για να στεγνώσουν από το δάκρυ που 'χε στάξει στη ψυχή σου, / Τα κοίμιζες τα βράδια στο σκοτάδι. / Τα τύλιγες στην παμπάλαιη ανέμη του χρόνου. / Τα 'παιρνες απ' το πανέρι της ζωής πλαί σου / και τα 'γνεθες με ρουμπίνι αδράχτι.
Η Ειρήνη Νικολάκη-Καλαμάρη γεννήθηκε στη Χίο όπου εξακολουθεί να ζει μέχρι σήμερα με την οικογένειά της. Αποφοίτησε από το εξατάξιο γυμνάσιο κι εργάστηκε ως εκφωνήτρια σε ραδιοφωνικό σταθμό. Με τη λογοτεχνία ασχολείται εδώ και μερικά χρόνια. Το πρώτο της μυθιστόρημα κυκλοφόρησε το 2003 με τίτλο "Μαθαίνοντας το σ’ αγαπώ αργά" (εκδ. Κονιδάρη). Ακολούθησαν: Η ποιητική της συλλογή "Ιριδισμοί" (εκδ. Άλφα πι, 2004), το μυθιστόρημα "Με χρώμα και αλμύρα" (εκδ. Ωκεανίδα, 2005), η δεύτερη ποιητική της συλλογή "Άνθη Λυκίσκου" (εκδ. Άλφα πι, 2007) και τα μυθιστορήματα "Το σπίτι στον κάτω Αιγιαλό" (εκδ. Διόπτρα, 2009) και "Ο τελευταίος εραστής" (Διόπτρα, 2012).
