Ισόβιο πρόσωπο

Ψεύτη ντουνιά τι σε μέλλει εσένα αν έχει λίγο ζουμί παραπάνω αυτή η ιστορία αν άρχισε εν έτει χίλια εννιακόσια εβδομήντα τέσσερα στα τέλη Γενάρη αν η μαθητική ποδιά σκίστηκε ένα μεσημέρι στην αλιφασκιά ή αν το πάτωμα ράγισε από πρόσωπα ισόβια που βρήκαν ανοιχτή την πόρτα και μπήκαν αν ακόμη ο γύρος του ήλιου έκλεισε μες στο χιόνι σε μια σιδηρά πειθαρχία, κρυμμένη καλά κάτω από την υποψία ενός ψιθύρου. Στο κέντρο του κάδρου ο ουρανός ήταν για όλους μια πληγή ανοιχτή το μικρό μαυρόπευκο έγερνε λοξά κάποιοι κορόιδευαν το φεγγάρι που φώτιζε -κρεμασμένο στα μανταλάκια- μια άλλη εκδοχή του αιώνα.